«Мы тут жывём. Так здарылася. Хтосьці імкнуўся сьвядома, хтосьці меў намер правесьці тыдзень-другі, ды вось і застаўся.
У кагосьці на руках ужо і расейскі пашпарт, а хтосьці на запыт мянта паказаць дакумэнты прызвычаена цягнецца ў кішэню. Па сторублёўку, бо нават рэгістрацыі няма.
Кажуць статыстыкі, нас вельмі шмат у Маскве. Толькі нешта паводзім мы сябе ціха. І не чуваць нас, і не відаць. Я неяк пажартаваў, што гэта ў нас акупацыйная палітыка такая: прыяжджаем мы сюды тысячамі незаўважанымі, працуем, займаем становішча ў грамадзтве, пасады, але аднойчы карэннае насельніцтва прачнецца — а мы ўжо і пры ўладзе, і аб’явілі Расею часткай Беларусі…» Гэтак рэпрэзэнтуе свой праект «Беларуская Масква» журналіст Віктар Дзятліковіч, які ў 1996 зьехаў у Расею. «НН» прапануе чытачам колькі гісторыяў аб посьпехах і паразах тае ціхае акупацыі.
Сьмятана
Працаваў я неяк у газэце «Московские новости». Не апошнім чалавекам у рэдакцыі была добрая армянская жанчына Ганна Мікіцічна. Аднойчы прыйшла яна на працу вельмі ўзрушаная. Аказалася, што напярэдадні выклікалі яе ў школу. Нашкодзіў сын.
Хлопчык, як і ўсе дзеці, памыляўся ў дыктоўках, але чамусьці толькі ён адзін не хацеў гэтага прызнаваць. Ганна Мікіцічна ўзяла сшытак сына. У тэксьце пабачыла слова, якое і выклікала столькі спрэчак: «смятана».
— Што ж ты, сынок, мяне ганьбіш, — ужо дома зьвярталася яна да сына, — як можна спрачацца з настаўніцай, калі ты памыліўся!
— Не было памылкі, — адказаў сын.
— Ну як не было, калі пішаш «смятана» замест «сметана».
І тут сын узяў маці за руку, падвёў да халадзільніка, адчыніў. На паліцы стаяла плястмасавая скрыначка з запаветным прадуктам. «Смятана» — вялікімі літарамі па-беларуску было на ёй надрукавана.
Сьмятану сям’я заўжды купляла ля беларускага вакзалу, дзе гандлявалі клуначнікі з-пад Воршы ды Магілёва.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Паводле www.maskva.com
