Прэм’ера «Летуценьнікаў» Бэрталючы прайшла ў Менску 19 студзеня.
Прайшла спакойна, безь цісканіны ля касаў. Мо таму, што ў першы дзень было два сэансы. Заля сабралася поўная. У асноўным прыйшлі 20—25 гадовыя. Але сярод гледачоў былі заўважаныя і такія культавыя творцы, як Уладзімер Арлоў.
Цікава ўсьведамляць, што 20-гадовыя ў сваім 1968-м героі фільму — гэта сёньняшнія 55-гадовыя. Як, чытаючы Рэмарка, цікава ўсьведамляць, што яго «згубленае пакаленьне» — гэта нямецкія генэралы другой усясьветнай. Эўрапейскія залатыя 60-я ў фільме ідуць фонам: закадравай музыкай Джэніс Джоплін і Морысана, паліцэйскімі сырэнамі за акном, маніфэстацыямі ў тэлевізары. У цэнтры ж увагі — маленькае сьвята непаслухмянасьці: бацькі зьехалі на месяц, пакінуўшы дарослых дзяцей Тэа і Ізабэль ды іх амэрыканскага сябра Мэцью бавіцца ў вялізнай кватэры.
Фірмовы кактэйль Бэрталючы: вазьмеце крыху інфантылізму, дадайце эротыкі — роўна столькі, колькі яе бывае ў жыцьці ў 20 гадоў, — густа аздобце здабыткамі сусьветнага кінэматографу, замяшайце ўсё гэта ў Парыжы, а пасьля падлівайце лявацкія погляды, пакуль субстанцыя не пачне пеніцца. Стрыптыз перад бюстам Мао, мастурбацыя пад пільным поглядам таварышаў, натоўп зь сярпаста-малаткастымі сьцягамі, што камічна драпае ад паліцыі.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Ігар Няхведараў
