Мокры сьнег напярэдадні сьвята.
Без шасьці хвілін поўдзень. Вецер, калючыя сьняжынкі ўпіваюцца ў вушы. Дарога, ліхтары ў тумане, ці, дакладней, расьцярушанай у паветры слоце. Чамусьці не халодна, нават утульна, нягледзячы на мокрыя шкарпэткі і здубелыя, аж да болю, запясьці. Утульна нейкай вычварнай утульнасьцю — так, як толькі гэта магчыма, калі хвалі ветру раз-пораз то джаляць твар заледзянелымі кроплямі, то ляпаюць па шчаках плюхлымі, як марынаваныя грыбы, камякамі.
Два сумныя белыя агні выплылі з-за павароту і нетаропка пракраліся міма. Паламаны аўтобус, увесь ад колаў да даху ператвораны ў агульную брудна-жоўтую пляміну, перасякнутую ўсьмешкай індыйскай прынцэсы. Пад рукой зазьвінела.
— Слухаю.
— Аляксей? — гэта была галоўная рэдактарка. — Яны выехалі.
— Добра.
Утульна сьпінай прылегчы на хвалі паветра, расьсякаць іх каўняром і слухаць іх вусьцішны енк. Утульна было нават выйсьці з дому на тэрміновы званок са студыі — зь першага кроку ад ганку ўвайсьці ў раскіслую, крыху прыцярушаную зьверху малочна-белым сьняжком гліну. Заўсёды мяне чамусьці радавала непагадзь — за тое асабліва абвостранае адчуваньне спакою і абароненасьці чалавека ў палітоне, якое толькі й магчымае пры дрэнным надвор’і. Гэткае тонкае мастацтва — радавацца ўласнай чысьціні, ідучы ў брудзе. Быць адкрытым кожнаму ветру, захоўваць хісткую мяжу паміж уласнай цеплынёй і той халадэчай, якая немачна імкнецца разьвязаць тваё скручанае ў тугі вузел цела.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Аляксей Бацюкоў
