Чэрчыль з 125-й кватэры
Збудаваць 200-мэтровы дом пад Менскам каштуе столькі ж, колькі набыць 100-мэтровую кватэру ў панэльным доме ў Малінаўцы.
Пры гэтым кватэры працягваюць даражэць: за кошт самай занядбанай сталічнай аднапакаёўкі можна прыдбаць дамок з выгодамі ў Калодзішчах. Не ратуе, а толькі ўзмацняе гэты парадокс тое, што будматэрыялы за апошнія гады істотна патаньнелі, а зямельныя пляцоўкі нядаўна зноў дазволілі прыватызаваць, што абумовіла на гэтым рынку дадатковае прапанаваньне. Чаму нашыя людзі не будуюць сядзібаў, а лезуць у шматпавярховыя клеткі? Чаму ў Вільні й нават Празе фармат «мурашнікаў» ужо мала каго цікавіць і цана квадратнага мэтра ўсяго, што ў спальных раёнах, стала ніжэйшая за менскую?
Глядзіш, бывае, чалавек з дастаткам, а туды ж: селіцца на 13-м паверсе «элітнай забудовы», убухвае мільёны ў дэкор, але слухае празь сьцены суседзяў, нюхае сьмецьцеправод, сарамліва азіраецца, калі ягоны цуцык кладзе кучу на газон у двары...
Няхай даруюць мне жыхары густанаселеных каробак, але ні дэ Голі, ні Лукашэнкі ў такіх месцах не ўзгадуюцца. Цяжкавата, напэўна, знайсьці нейкага лідэра, у якога дзяцінства прайшло па адрасе зь лічбамі праз дроб. Што ні міністар, што ні дырэктар заводу — усе зь вёскі ці з прыватнага сэктару.
Бог стварыў чалавека свабодным і наказваў гэтага трымацца. Не ступіўшы гаспадаром па сваёй тэрыторыі, грамадзе й дзяржаве рады не дасі.
А што Чэрчыль? Дык тут такіх няма.
Вацлаў Заякоць
