Памяці дрэваў
На вуліцы, што галіма завецца Маркса,
дзе нават Карэніным гідка трапляць пад колы,
філфак, бы юнак на дапросе, цьвёрда трымаўся
у шэрым будынку Вышэйшай Партыйнай Школы.
І мы пачуваліся б тут, нібы на вакзале,
і ўсё было б тут паскудна, калі б ня дрэвы,
якія штогоду ў вясновай канцэртнай залі
выконвалі ролю ў бэза на разагрэве.
Вы ўчора яшчэ дажджом сьцякалі па кроплі,
цяклі за каўнер і тушшу паўзьлі па твары —
зялёныя, як ружовыя нашы соплі,
ружовыя, як зялёныя нашы мары.
Як файна ля вас разьліўное піва пілося
пад рыбу з шыкоўным іменем путасу,
а ўчора ад вас нічога не засталося,
і толькі ружовыя соплі ў носе нясу.
Бо вас паскідалі трупамі каля ўзбочча,
і гэтыя згадкі, і гэтыя словы ня лек вам,
ды толькі мясцовы паэт упарта балбоча,
складаючы штось зь недарэчнай назваю рэквіем.
Яму па-любому, як правільна — «дрэваў» ці «дрэў»,
бо ўчора ён не сустрэў вас — і захварэў.
