Партфэль
Джынсы я сабе купляю цаною да 30 даляраў. Кашулі — да 20. Абутак — да 60 (абіраю практычны, на ўсе выпадкі, каб насіць два-тры сэзоны). Гадзіньніку майму, за 40 даляраў, ужо гады чатыры. Калісьці, каб быць маднейшым, пераплаціў за мабілку новае мадэлі: цяпер ёй амаль два гады, прывык да яе і не хачу мяняць; з жахам думаю, што, калі я яе патаплю, згублю ці яна зломіцца, такой самай ужо ня знойдзеш (зьнятая з вытворчасьці). Маю парачку дарагіх гальштукаў, але гэта падарункі; астатнія гальштукі — па 10—20 даляраў. Такім чынам, я мужчынка ашчадны. Пагатоў, да гэтага змушаюць абставіны: працяглы час аддаваў крэдыт, на які набылі кватэру; цяпер будуем дом.
Але пабачыў я ў 2000 г. Чубайсаў партфэль. Гэта было на ўрачыстым адкрыцьці нейкае выставы ў Маскве. Шыкоўны партфэль фірмы «Petek» з рэменем цераз плячо. Чубайс паставіў яго на стол, прамаўляў да публікі. Партфэль увесь час красаваўся на стале. Я разгледзеў нават нітачкі.
Жаданьне набыць такі самы працяло мяне імгненна. У Менску, як ні дзіўна, знайшлося прадстаўніцтва «Petek», але яны не займаліся таварнымі пастаўкамі, а толькі выступалі пасярэднікамі для фірмаў, якія жадаюць імпартаваць галянтарэйныя вырабы і аксэсуары са скуры. Пагартаўшы каталёгі, я ледзь знайшоў той самы артыкул, дзеля якога прыйшоў. Каб спатрэбілася ўкленчыць — укленчыў бы, але офіс-дзядзька бяз гэтага паабяцаў даставіць адзін асобнічак у Менск.
І вось праз колькі тыдняў пакунак шчасьця прыбыў у сталіцу. У кардоннай каробцы ляжаў поліэтыленавы скрутак прыглушана-крывавага колеру. У ім — аналягічнага колеру шчыльнае цяжкое тканіны мяшок з матузкамі, а ў мяшку, акрамя сэртыфікату з нумарам і ключыкаў у аліўнай паперы, — ён, мой партфэль, мая Рэч. Вельмі прашу, не распытвайце, колькі каштуе, бо, дазнаўшыся, шмат хто запіша мяне ў псыхічна нездаровыя. Зрэшты, і гэты аповед ня ёсьць прыметаю маёй нармальнасьці.
Поўны варыянт артукулу чытайце ў газэце "Наша Ніва"
