Сямі мне не дадуць, а год я вытрываю
Як сумленная камуністка, Тацяна паведаміла партарганізацыі, што зьбіраецца ахрысьціць сваіх дзяцей. Партактыў вырашыў у парадку выключэньня дазволіць: малодшая дачка нарадзілася ў чарнобыльскі год.
Калі на Тацяну Процьку завялі крымінальную справу за «нявыплату» Хельсынскім камітэтам падаткаў па гранце ТАСІСу, яна са зьдзіўленьнем выявіла, што мэтады і прыёмы ў праваахоўных органаў тыя самыя, што ў савецкія часы, а значыць, яна добра тэарэтычна падрыхтаваная да змаганьня з сыстэмай.
Гады працы над доктарскай дысэртацыяй ў архівах КДБ Тацяна прыгадвае як вельмі важны час у свам жыцьці. Менавіта там яна навучылася не баяцца спэцорганаў. Тады да яе прыставілі капітана, каб яна не падглядала ў недазволеныя месцы ў актах. Тыя старонкі, якія можна было чытаць, пазначылі закладкамі. Празь нейкі час капітана вызвалілі, а ёй дазволілі падглядаць, але не рабіць выпісак з забароненых старонак.
Ксэракопія з Крымінальнага кодэксу зь «яе» артыкулам (243, п.2) ляжыць на стале ў Тацяны. Артыкул прадугледжвае ад трох да сямі гадоў пазбаўленьня волі. Тут жа камэнтуе: «Сямі мне не дадуць, але тры — рука не здрыганецца. Зь іх я прасяджу год, год мне скасьцяць за добрыя паводзіны ці патраплю пад амністыю». Дачка Даша ўпэўнена ў тым, што маці сядзе. Яна актыўна пераймае ўсю гаспадарку і супакойвае маці, што будзе дапамагаць бацьку ў бізнэсе і па доме. Кажа, што не даруе, калі зробяць нешта маёмасьці — хаце і фэрме.
За мяжою нават есьці ня хочацца
На пытаньне, ці ня хоча спн.Процька зьехаць за мяжу, яна цьвёрда адказвае: «Я не паеду. Гэтыя прапановы ідуць з усіх бакоў, нават ад тых людзей, якія робяць правасудзьдзе. У Амэрыцы ў мяне жыве дачка. Я магу зьехаць туды элемэнтарна. Муж дачкі — пасьпяховы юрыст, і пражыць мне там ня будзе праблемы. Але ў Амэрыцы я нават есьці не хачу. Я сьледчага свайго папярэдзіла: я нікуды ня зьеду, нават не разьлічвайце. Будзеце мяне саджаць ці апраўдаеце — я не вінаватая з гледзішча закону. Я буду каштаваць нашай дзяржаве вельмі дорага: празь мяне могуць спыніцца праграмы ТАСІС».
Поўны варыянт артукулу чытайце ў газэце "Наша Ніва"
Вераніка Дзядок
