Быліцы
* * *
Даглядаў дзед калгасныя пчолы. Меў, вядома, і свае. Калі калгасны мёд зьбіраў, наўмысна распуджваў пчолы, каб яны лёталі па вуліцы, а людзі не маглі прайсьці. Неблагі прыбытак меў прадпрымальны пчаляр. У сваё апраўданьне ён заўсёды казаў:
— Бач ты, калгасныя пчолы! Лянівыя. Мёд насіць ня хочуць!
* * *
Было гэта яшчэ за тым часам, калі сельсаветаўскія позвы па-беларуску пісаліся. Атрымаў такую позву адзін з жыхароў Асіповіцкага раёну, раскрыў і чытае ўголас:
— Паважаны таварыш Батура, — дзівіцца. — І хто мяне важыў? Хіба тым годам на зернетаку? Дык чаму толькі цяпер пішуць?
* * *
Пачатак 90-х. Пераход да рынкавай эканомікі. Першыя біржы і аўкцыёны. У закінутай вёсцы за 30 кілямэтраў ад Бабруйску таксама ідзе аўкцыён. Хлопцы выдурваюць у старой бутэльку:
— Баба, прадай самагонкі.
— Не магу, дзед прадаваць забараніў. І жыта жаць трэба. І на сьмерць трэба.
— Баба, ты паміраць ці жыта жаць сабралася?
— Купіце ў Веры, яна прадае.
— У нас грошай няма.
— А я за так не аддам.
Пашурудзіўшы па кішэнях, пабегаўшы па суседзях, патрэбную суму ўсё ж знаходзяць.
— Не, за етыя грошы я не аддам, дзед забараніў.
Накідваюць яшчэ трохі. Старая ўпарціцца. У ход ідзе апошні аргумэнт:
— Грошы і дзьве буханкі хлеба!
Бабка ідзе па пляшку. Пашчасьціла выгодна прадаць. Крама за два кілямэтры. Хлеб там даўно раскупілі, а сьвежы толькі праз чатыры дні прывязуць.
Поўнасьцю гэты артыкул можна прачытаць у папяровай і pdf-вэрсіі "Нашай Нівы"
Тацяна Барысік
