У акупаваным фашыстамі Менску дзейнічае савецкае падпольле.
Адзін зь яго ўдзельнікаў Коля Дзееў знаёміць сваю каханую Марыну з падпольнай кіраўнічкай Ганнай Чорнай. Ганна Іванаўна ганьбіць Колю за неабдуманы ўчынак і загадвае выправіць Марыну да партызан. Гэта, аднак, не ўдаецца: па дарозе ад Ганны герой пачынае сыгналіць савецкім самалётам, што акурат зьдзяйсьнялі бамбаваньне, і забівае нямецкага афіцэра, які яго засьпеў на гарачым.
3 усіх БССРаўскіх кінафільмаў у сьвядомасьць проста-такі ўрэзаўся «Гадзіньнік спыніўся апоўначы», зьняты пры канцы 1950-х гадоў. Ні «Міколка-паравоз», ні «Прыгоды Бураціны» не зрабілі такога моцнага ўражаньня, як ён.
Марыне Коля кажа ўцякаць, і яна натрапляе ў руінах на жонку гаўляйтэра фон Каўніца, ратуе яе і гэткім парадкам лучыць да іх у дом за чалядку. Немцы тым часам за забітага Колем афіцэра ўзялі ў закладнікі дзяцей зь сіроцкага прытулку. Дзееў не вытрымлівае і рушыць да фашыстаў, спадзеючыся, што тыя адпусьцяць закладнікаў. Гэтага не адбываецца: гінуць і дзеці, і падпольшчык.
Марына, якая стала выпадковаю сьведкаю катаваньняў свайго каханага, агортваецца прагаю помсты і шукае выхады на падпольле. Сымулюючы зубны боль, яна ідзе да Колевага бацькі-стаматоляга і просіць зьвязаць яе з падпольлем. Сама ж у доме фон Каўніца імкнецца выведаць што-небудзь важнае для камуністаў і праз гэта трапляе пад падазрэньне немцаў.
Памочнік гаўляйтэра Рыдэль выдае сябе за антыфашыста і спрабуе праз даверлівасьць Марыны выйсьці на Ганну Іванаўну. Стрэча з кіраўнічкай адбываецца, і для большага даверу да сябе Рыдэль здае свайго агента ў падпольных структурах. Ганна Чорная ўсё ж давярае яму мала і пра галоўнае ня кажа. Марына праносіць у дом гадзіньнікавыя міны і падкладвае гаўляйтэру пад падушкі. Уцёкі ледзьве не зрываюцца, бо Рыдэль раскрывае карты і пагражае катаваньнямі. Але простая кабета, кухарка Варвара Іванаўна ратуе Марыну, пакідаючы сякеру ў карку нямецкага афіцэра. Зьдзяйсьняльнікі і арганізатары зьнішчэньня фон Каўніца пакідаюць Менск.
Поўнасьцю гэты артыкул можна прачытаць у папяровай і pdf-вэрсіі "Нашай Нівы"
Сяргей Балахонаў
