Ехаў казачнік-байкер…
Раскажу, хоць людзі ня звыклі
й будуць лаяць: маўляў, маўчы!
Ехаў казачнік на матацыкле.
Без глушыльніка. Уначы.
На ўсёй хуткасьці лётаў у сьне.
Па ім плакаў будынак жоўты…
— Баяць ці не?
— Ды пайшоў ты!..
Зараз будзе яму праблема:
неба ў краткі, адзежа ў паскі!
Бач, разьезьдзіўся тут бяз шлема
і — бяз каскі! — развозіць казкі!
Лепш пяяў бы на старане!
Хто прачнуўся, вельмі сярдзіты.
— Баяць ці не?
— Ды йдзі ты!..
«Гэта, ясна, жыдамасон!»
І начному госьцю ня радыя.
Лепей бачыць дазволены сон,
лепей слухаць дзяржаўнае радыё!
Бачаць байкі яго ў труне
і славянскі піпал, і балты.
— Баяць ці не?
— Задзяўбаў ты!..
Ды аднойчы знайшоў 9-ы
дом на вуліцы Байкер-стрыт:
тут яго і ў будні, і ў сьвяты
слухаць маюць натхненьне й спрыт.
Не хапала праўды ў мане?
Не хапала байкі — хапай!
— Баяць ці не?
— Тут бай!
