Дуэт «Atlantica». (p) «Вестрекордс-плюс», 2004.
Слухаю ўважліва гэтую музыку і праз увесь час задаюся пытаньнем: а чаму, уласна, яна не нарадзілася гадкоў з 15 таму? Тады такая музыка была модная і гучала вельмі шырока, але на землях блакітнавокай чамусьці ўсё не была здольная запладзіцца. Ну нішто сабе цяжарнасьць — 15 гадоў вытрымкі!
Так, клясна ўсё! Мэлёдыі, увасабленьне, выкананьне — няма прэтэнзій! Моцна зроблена. Нездарма ж, слухаючы гэтыя песьні ў эфіры, слухачы, якім адукаваныя ды-джэі ня лічаць патрэбным называць выканаўцаў, прымаюць гэтую прадукцыю за чыстую заходнюю манэту. Я, дарэчы, таксама «купіўся» б. Магчыма, і самі адукаваныя ды-джэі лічаць тое за імпартны прадукт. А калі даведваюцца, хто гэта і што, разьліваюцца патрыятычнымі салаўямі: вось, маўляў, і нашы могуць ня горш!
І што з таго, што могуць? Хіба ж гэта адкрыцьцё?! Хіба раней не было нікога, хто мог «ня горш»?
Поўнасьцю гэты артыкул можна прачытаць у папяровай і pdf-вэрсіі "Нашай Нівы"
Атлянтычны СЛУХАЧ
