Зьдзівіў цыганскі праваабаронца Мікола Калінін, які ў №33 казаў пра «стопрацэнтную інтэграцыю, стопрацэнтную асыміляцыю» габрэяў.
Па-першае, названыя паняцьці ў сацыялёгіі абазначаюць зусім нятоесныя зьявы: асыміляцыя — зьліцьцё зь іншым этнасам, інтэграцыя — частковае засваеньне чужынскіх культурных нормаў пры захаваньні ўласных каштоўнасьцей. Па-другое, беларускія яўрэі не асыміляваныя, аб чым сьведчыць сам сп.Калінін: «Ніхто зь іх сябе габрэем лічыць не перастаў». Калі група мае саманазву й самасьвядомасьць, аб якім стопрацэнтным зьліцьці зь іншай групай можа йсьці гаворка? Хоць, безумоўна, мелася вялікая доля праўды ў словах ідышысцкага паэта Гірша Рэлеса, сказаных у «Анахну кан»: «Яўрэі цяпер моцна асыміляваныя і схіляюцца да поўнай асыміляцыі». Аднак жа мову ідыш мы захавалі, хай і не ў такой ступені, як цыганы цыганскую або палякі польскую. Дарэчы, у жніўні ў выдавецтве «Логвінаў» выйшла першая ў Беларусі за 50 зь лішнім гадоў кніжка на ідыш — мэмуары Рэлеса аб яўрэйскіх пісьменьніках мінуўшчыны.
У артыкуле С.Носава «Як зьлічыць габрэяў?» нямала неправераных зьвестак. Той, хто дакажа блізкаўсходнім чыноўнікам, што яго дзед — яўрэй, бязь цяжкасьцей набывае грамадзянства ў Ізраілі, для гэтага нікому не абавязкова рабіць абразаньне. Разыходжаньні ў лічбах сапраўды ёсьць: ня толькі ў Беларусі, а і ў сьвеце ня ведаюць ліку яўрэйскага насельніцтва. Мо яшчэ й таму, што старажытная традыцыя забараняе ўголас падлічваць яўрэяў, каб не наклікаць ліха. Прыняты хіба такі мэтад падліку: «Не адзін, ня два, ня тры…»
Вольф Р., Менск
