Працуючы з архiўнымі матэрыяламі Эўрапарлямэнту па праблематыцы майго дасьледаваньня, мне прыйшла думка прасачыць заадно, калi ды ў зьвязку зь якой тэматыкай эўрадэпутаты зьвярталiся да «беларускага пытаньня».
Бальшыня дэпутацкiх запытаў за прынамсi апошнiя пяць гадоў тычылася Чарнобылю.
Экалягісты, якiя разам з прадстаўнiкамі безьдзяржаўных народаў стварылі чацьвёртую па колькасьці фракцыю Эўрапарлямэнту — «Зялёныя/Эўрапейскі вольны альянс», рабілі заклікі да больш актыўнага ўдзелу ЭЗ у праграмах дапамогі ахвярам тэхнагеннай катастрофы, патрабавалі ад беларускіх уладаў вызваліць прафэсара Бандажэўскага. Але, бадай, самым галоўным для іх быў прэсынг на Эўракамісію ў справе выдзяленьня грошай на канчатковае закрыцьцё ЧАЭС.
Прадстаўнікі ж самых буйных і ўплывовых палітычных плыняў — «народнікі» й сацыялісты — мала цікавіліся нашай краінай. З пункту гледзішча Realpolitik гэта пазыцыя лягічная. Калі б у Беларусі выбухнуў міжэтнічны канфлікт ці востра паўстала праблема некантраляванай міграцыі, то ЭЗ надаваў бы нам больш увагі. Пасьля таго як высьветлілася, што расейска-беларуская інтэграцыя была блефам, Захад яшчэ больш супакоіўся. Да таго ж пэўныя колы ў краінах ЭЗ лічаць, што пятае пашырэньне Зьвязу было апошняе ва ўсходнім кірунку. Маўляў, трэба яшчэ «ператравіць» ужо прынятыя дзяржавы.
Рэзалюцыі Эўрапарлямэнту па Беларусі даюць няшмат у практычным пляне, бо звычайна ў іх толькі дыпляматычна «выказваецца заклапочанасьць» падзеямі ў краіне, але вельмі карысныя ў пляне пашырэньня інфармацыі ў Эўропе аб нашай палітычнай сытуацыі. Прывяду прыклад з асабістага досьведу.
Сэрыя публікацый пра Беларусь у рэгіянальнай эльзаскай газэце дазволіла маім знаёмым у літаральным сэнсе адкрыць для сябе краіну, якая знаходзіцца ўсяго за дзьве гадзіны лёту ад Страсбургу.
Зьміцер Хадакоў, Страсбург—Брусэль
