Я жыву ў Менску ў мясьціне паміж Мядзьвежынам і Грушаўкай, у раёне былой Нямецкай слабады.
Ведаю, апроч іншага, дзе ў вялікай колькасьці водзяцца рагатыя сьлімакі і расьце буйная піжма. З аднаго пагорка ў нас відаць выспа Кальварыі, а з другога, яшчэ больш стромкага, бы з карніза, адкрываецца на даляглядзе відзежа Верхняга гораду з рукавом-рэчышчам Нямігі. Белыя стромкія барочныя птушкі па-над Сьвіслаччу… Рушым, дружа!
Дзіўная зьява — час! Нельга двойчы ўвайсьці ў адну і тую ж раку, але ж чуеш, узбоч нас у бок Лютэранскіх могілак з цэнтру гораду коцяць катафалкі і калясьніцы. Тут быў адзіны праезд для жалобных працэсій. Дарога разьбіта ад падвод з цэглай, якую вазілі зь недалёкага цаглянага заводу, таму шлях быў удвая нялёгкі…
Ад пачатку Нямігі да Верхняга гораду пройдземся пешшу, саступаючы дарогу празрыстым натоўпам мінакоў, як у навагоднюю ноч, збочваючы ў суседнія завулкі. Няміга адметная сваімі касазрэзанымі дахамі, бы які дойлід з асалодай папрацаваў зьверху кравецкімі нажніцамі, пакінуўшы зьнізу выгіны арак. Зь іх цьмяных праходаў вее веснавой зямлёй. Шчыльная прастора вулачак дазваляе наблізіць да сябе гукі і пахі з найбліжэйшых камяніц. Музыка з адчыненага акна, паліцы з кнігамі праз жалюзі ў букініста, аптэка, маленькі кінатэатар, майстэрні… Ёсьць куды схавацца ад дажджу, пагаманіць, разгледзець акварэлі на сьцяне кавярні. Паўлавец? Брук паглынае шоргат шынаў нешматлікіх аўто. Ім больш пасуюць шырокія праспэкты.
Поўны варыянт артукулу чытайце ў газэце "Наша Ніва"
Вольга Бабкова
