Ты — мая любімая газэта, ня толькі я, але й мае сябры ды сяброўкі чытаем, абмяркоўваем, спрачаемся, радуемся.
Звычайна спрэчкі бываюць мірныя, але вось апошняя ніяк ня скончыцца, і ўжо пад пагрозай добрыя адносіны паміж мною і маёй найлепшай сяброўкай.
А ўсё ад таго, што ў №44 прачыталі мы нататкі Тэды Лі пра тое, што варта апранаць гэтай зімой. Мы ж ня нейкія там дзевяціклясьніцы з бліскучымі ценямі перад кантрольнай па геамэтрыі; мы нават і на творчыя прадметы накшталт літаратуры або чалавека з грамадзтвам вячэрняга макіяжу ніколі не рабілі, заўсёды імнуліся быць моднымі і стылёвымі. Дый ранейшыя пісаньні Тэды Лі пра мужыкоў там, пра дзяўчат і іншых людзей нам у многім адпавядалі, многаму навучылі. А тут...
Дык да справы. Піша Тэда Лі, што «замша, мех і скура заўсёды лічыліся матэрыяламі для зімовай вопраткі». Ну, на добрую скуру зь фірмовага салёну ў нас грошай няма, купляць абы-што на Жданах тонкасьць густаў не дазваляе, а за ідэю меху мы ўхапіліся. Але тут якраз пастка.
Мая сяброўка Бронька кажа:
— «Наша Ніва» — газэта прасунутая, сусьветныя тэндэнцыі прапагандуе, значыцца, мех павінен быць з сынтэтычных матэрыялаў, такі гладкі, бліскучы.
А я ёй:
— Не, «Наша Ніва» за традыцыйную беларускую культуру, значыцца, мех павінен быць някідкі, крыху варсісты, абы моцны, натуральны.
А яна:
— Не, сынтэтычны, гладкі, трывалы.
А я:
— Не, някідкі, варсісты, традыцыйнага вырабу.
А яна:
— Бліскучы.
А я:
— Цьмяны.
А яна:
— Затое не намакае.
А я:
— Пафарбаваць можна.
...І гэтак да бясконцасьці.
Дык няхай бы нам Тэда Лі сама адпісала электроннай поштай, якія мяхі парэзаць на вопратку — ці старыя, ільняныя і пяньковыя, у якія нашыя бабулі бульбу і збожжа ссыпалі, ці, можа, навамодныя зь белага плястыку, у якіх у нашу краму буракі прывозяць?
Адкажы ж нам, «Наша Ніва», каб мы нарэшце памірыліся. А не, дык давядзецца пісаць заказное пісьмо: на тое ўжо будзе мусова адпісаць, бо што-што, а Закон аб зваротах грамадзян мы ведаем.
Твая шчырая чытачка,
Аня Васілеўская
