Гэтае слова я ўпершыню пачуў колькі год таму ад сябра. Я рэкамэндаваў яму новенькія на той час кружэлкі са складанкамі беларускай цяжкай музыкі. «А-а-а, — пазяхнуў той, — усё гэта гаўнарок». Я зьбянтэжыўся, бо ўсё новае беларускае ў сучаснай музыцы мной уважалася ці не за адкрыцьцё Амэрыкі, а кепскія ўзоры беларускага року тлумачыў сабе альбо выдаткамі пераходнага пэрыяду, альбо «зародкавым станам беларускага музычнага шоў-бізнэсу». Час ішоў. Зьяўлялася новая прадукцыя — і пачуцьцё ўсёдараваньня чэзла на вачох. Якасьці не пабольшала, песьні ў памяць не западалі, а самі кружэлкі... Выходзіла, што якаснага прадукту на кружэлцы было ў адносінах прыблізна 1:4.
Пасьля першай (досыць спрэчнай па сваім значэньні для беларускага шоў-бізнэсу) «Крамбамбулі» і эпахальнага энэрэмаўскага «Дому культуры» набываць абы-што ахвота запрапала. Але адсутнасьць усяго спэктру беларускай музыкі ў радыёэтэры змушала гэта рабіць зноў, каб ацаніць «новенькае». І часта даводзілася зазнаваць горкае пачуцьцё: «Ня тое». Я ня маю на ўвазе пэўны музычны напрамак. Люблю з музыкі ўсё, што «для вушэй вельмі прыманнае», як некалі казаў пісьменьнік Савіч-Заблоцкі. А дзе ж тое «прыманнае»? Папса мясцовая амаль спрэс па-расейску. Альтэрнатыўную музыку многія музыкі разумеюць так: дзяры лаўчэй струны ды нясі нісянеціцу — ніхто тваіх слоў не разьбярэ. Ня тое, што не разьбярэ — слухаць ня стане.
Я ня буду называць канкрэтных імёнаў і назваў. Музыкі ды прадусары ў Беларусі больш крыўдлівыя, чым літаратары. Але тэрмінам «гаўнарок» паслугоўваюцца міжсобку досыць актыўна, абзываючы «гаўнарокерскай» пясочніцу канкурэнтную ці неляяльную. А церпіць ад усяго прыхільны да беларускай музыкі слухач, які гледзячы на чарговы дыск ня можа даўмецца, што яму ўрэшце прапаноўваецца — «гаўнарок» ці нешта сапраўды «для вушэй прыманнае».
Сяргей Балахонаў, Гомель
