Было 7:20 раніцы 2 верасьня. Наступны дзень пасьля таго, як тэрарысты занялі школу ў Паўночнай Асетыі. Да дому Масхадавых на вул.Турбіннай, 62 пад Грозным пад’ехала калёна бронемашын, ГАЗікаў і пікапаў. Зь іх павыскоквалі людзі ў масках. Выламалі жалезныя весьніцы і выцягнулі ўсіх на вуліцу — кабет басанож і ў начных кашулях.
— Калі пабачыла ў тэлевізіі, што робіцца ў Беслане, адчула, што могуць прыехаць па нас кожную хвіліну. Але найгорш было, калі ўзялі 18-гадовага ўнука Рустама. Білі яго. З галавы цякла кроў, — на ламанай расейскай апавядае 70-гадовая Буча, старэйшая на 15 гадоў за роднага брата Аслана. Гэта яна вынасіла на руках былога прэзыдэнта Чачэніі, і таму ён заўсёды падтрымліваў зь ёю найцяплейшыя стасункі. Сама яна не вучылася ніводнай клясы. З усёй сям’і толькі Аслан атрымаў адукацыю. Пасьля войска трапіў у афіцэрскую школу, стаў артылерыстам. Пайшоў са службы ў званьні палкоўніка.
Буча кідалася на жаўнераў. Сварылася зь імі. Атрымала прыкладам па галаве, павалілася на жвір.
— Крычала, каб хаця ж не забралі ўнука, але гэта нічога не дало, — расказвае яна.
Суседзі Масхадавых кажуць, што гэта былі афіцэры ФСБ з Масквы ў эскорце камандас. Надзелі ўсім торбы на галовы і завезьлі на базу Ханкала каля Грознага. Там было ўжо шмат родных Масхадава — сям’я другога брата зь вёскі Першамайскае, далёкія й блізкія сваякі з раёну Надцерачнага і з-пад станіцы Асінаўская — агулам каля 50 мужчын і 100 старых з кабетамі і дзецьмі.
Аслане, братка!
— Пыталі, дзе Аслан і ці маем зь ім кантакт. Адказала, што ня бачыла яго пяць год, калі пачалася другая вайна, — кажа Буча.
Празь некалькі гадзін пасьля атакі на Беслан Масква паведаміла, што за гэтым стаіць Масхадаў, хаця ў той самы дзень ён зьвярнуўся да тэрарыстаў з заклікам вызваліць закладнікаў. Сьледчыя загадалі Бучы запісаць на відэа зварот да Масхадава, каб той дапамог у вызваленьні закладнікаў.
— Прымусілі мяне, — кажа Буча.
Але зварот паказалі толькі па мясцовым чачэнскім тэлебачаньні. У Расеі ніхто ня ведаў пра гэта. «Аслане, братка! — казала заплаканая Буча. — Ведаю, што нічога супольнага з тымі бруднымі справамі ты ня маеш. Але прасілі мяне, каб да цябе зьвярнулася. Забралі тут усіх нашых родных. Калі можаш, дапамажы вызваліць дзяцей з Беслану».
Поўны варыянт артукулу чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі гаэты "Наша Ніва"
Руслан Равяка
паводле gazeta.pl
