Па вайне на савецка-польскай мяжы надаралася ўсякае. Распавядаюць, што аднаго разу два савецкія памежнікі падчас вартаваньня згледзелі павешанага на дрэве мужчыну. Было пад абед, і хлапцы забаяліся, што фармальнасьці, зьвязаныя з трупам, перашкодзяць ім своечасова пад’есьці. Без разваг абодва пастанавілі нябожчыка зьняць, перанесьці на польскі бок і павесіць там на найбліжэйшым дрэве. Неўзабаве свой абход рабілі два польскіх памежнікі. Крочачы ўзбоч таго дрэва, яны заўважылі мерцьвяка, і адзін зь вялікім подзівам крыкнуў: «Ну ты бач! Ён зноў вісіць тутака».
Калі ўспомніць некаторыя чарадзейныя казкі з пасечанымі на кавалкі і зваранымі ў катлах ворагамі галоўнага героя, то гэтая сага зь ейным стаўленьнем да сьмерці ўявіцца проста дзіцячым лепятаньнем на палянцы.
Жлабяра for ever
Адзін менскі студэнт паехаў у Кітай, каб лепш спасьцігнуць тамтэйшую культуру. Насамрэч усё абмежавалася толькі жаданьнем зрабіць сабе на плячы татуяванку ў выглядзе дракона. Калі майстар зрабіў замоўленае, студэнт зразумеў, што татуяванкі яму недастаткова. Тады ён умалёгаў майстра вытатуяваць яшчэ якую-небудзь кітайскую мудрасьць. Па вяртаньні дадому хлапец стаў хва¬ліцца сваім набыткам перад ся¬брамі. Тыя выказвалі захапленьне. І толькі адзін, абазнаны ў кітайшчыне, расьсьмяяўся і ўголас пераклаў мудрасьць: «Гэта жлабяра, які ніколі не дае чаявых».
У пляне калізіі сага досыць экзатычная. А тое, што беларускае паспольства слаба знаецца ня столькі ў кітайскай, колькі ў эўрапейскіх мовах, гэта факт. Пра наша жлобства лішні раз казаць не выпадае.
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
