1995. Харыган і Амэрыка
Тэлевізійнік Стыў Харыган здымае пра мяне фільм на замову кампаніі CNN. Мы матляемся па Маскве ў аўтобусіку, наладаваным апаратураю. Я не падабаюся Стыву, а ён не падабаецца мне. На тэлевізіі заўсёды пануе гнятлівая атмасфэра, там ніхто нікому не падабаецца. Амэрыканец і не хавае свайго адмоўнага стаўленьня да маёй пэрсоны, што вызваляе мяне ад штучнай ветлівасьці. «Усе таленавітыя людзі жывуць у Амэрыцы!» — шпурляе Стыў. «Я не жыву ў ЗША, а фільм ты пра мяне здымаеш». — «Калі ты сапраўды таленавіты, дык будзеш жыць у Амэрыцы». — «Табе, Стыў, сягоньня пашанцавала. Ты размаўляеш зь літаратарам, езьдзіш па вялікім горадзе, разважаеш пра Мітчэл і Хемэта, а заўтра цябе з маскоўскага бюро пашлюць на Каўказ, у Чачэнію, да людарэзаў, ты будзеш здымаць пра вайну Поўначы з Поўднем і ўспамінаць, як было добра са мною ў Маскве». — «Усе здольныя людзі жывуць у Амэрыцы». Харыган у гэта верыць, безумоўна. У яго такая форма веры, такая рэлігія. Я не забыўся, як у дзяцінстве чуў падобнае: «Самыя шчасьлівыя дзеці жывуць у СССР!»
8.07.2004, 23:42
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
