1.
«На станцыі «Кастрычніцкая»
цягнік не спыняецца», –
паведамляе дынамік у вагоне.
Пасажыры ціхенька перагаворваюцца:
што адбываецца?
можа, нейкія непаладкі на станцыі?
ці ня здарылася чаго сур’ёзнага?
«Не, гэта апазыцыя!» –
супакойвае ўсіх п’яны пралетар.
Купка моладзі хутка ўстае
і выходзіць на станцыі
«Плошча Перамогі».
2.
Званю з мэтро сябру.
«Ты вольны?» – пытаецца ён.
«Так, – кажу, –
маю паўтары гадзіны да лекцыі».
«Ды не, – кажа, – ты вольны?»
І тут да мяне даходзіць.
«Так, дзякуй!
Покуль што вольны».
За чатыры дні звыклыя словы
зьмянілі свой сэнс.
3.
Вяртаючыся пасьля выкладу
на пляц,
я магу проста
перайсьці праспэкт –
і вось ён, пляц!
Але я сядаю ў мэтро,
праяжджаю станцыю,
выходжу,
і вяртаюся назад ужо аўтобусам.
Найкарацейшая дарога, –
казаў адзін сталкер, –
не заўсёды наўпрост.
4.
На ўваходзе ў мэтро
дзядуля прадае
цёплыя шкарпэткі.
Лаўлю яго позірк
і як мага прыязьней
усьміхаюся.
Ён усьміхаецца ў адказ.
Спускаюся ў мэтро,
потым спыняюся й паварочваюся.
Дзядуля ўсё яшчэ глядзіць
мне наўздагон.
19-22 сакавіка 2006
