Кампазытар Яўген Дзьвізаў расказваў, што ў пачатку 1980-х падлетка Гельфанда бээсэсэраўскія спартовыя чыноўнікі не хацелі ўключаць ва ўсесаюзны турнір: маўляў, усё роўна зьедзе ў Ізраіль.
Гадоў празь дзесяць ён і зьехаў. Разам зь іншым гросмайстрам-эмігрантам, віцьбічам Ільлём Сьмірыным, даваў чосу ізраільскім шахматыстам. Але змаганьне са слабейшымі не вядзе да вышыняў: цяпер Барыс Гельфанд ледзь уваходзіць у сусьветную дваццатку, а некалі ж быў пятым. Падупаў рэйтынг і ў Сьмірына, хоць летась ён упэўнена выйграў турнір на званьне абсалютнага чэмпіёна Віцебшчыны, дзе гулялі амаль усе наймацнейшыя ўраджэнцы краю. Затое някепска — для перадпэнсійнага ўзросту — адаптаваўся ў ЗША іхні былы трэнэр Альбэрт Капэнгут. Выйграе чэмпіянаты штату Нью-Джэрзі, піша артыкулы для прафэсійных выданьняў накшталт «Informator» і «New in Chess». За амэрыканскія клюбы зь пераменным посьпехам гуляюць былы мянчук Юры Шульман (гросмайстар) і берасьцеец Станіслаў Сьмятанкін (міжнародны майстар).
Хадзіла калісьці ў менскі гурток «Прахадная пешка» пэрспэктыўная дзяўчынка Наста Сарокіна. Стаўшы майстрам спорту, перабралася ў Аўстралію. Выступае за алімпійскую зборную гэтай краіны — праўда, зважаючы на ейны маламоцны рэйтынг, малапасьпяхова. Гросмайстар Юры Зязюлькін зьехаў на рубяжы стагодзьдзяў і ўладкаваўся ў Польшчы. Заняўся бізнэсам — прадае шахматныя кніжкі і кампутарныя праграмы. Настаўнік Аляксея Аляксандрава Міхаіл Шарашэўскі атабарыўся ў Баўгарыі, дый сам Аляксандраў, ангажаваны расейскім клюбам «Макс Вэн», нячаста ганаруе сваёй прысутнасьцю беларускія турніры.
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
ВР
