2004. Акудовіч і Разанаў
Валянцін Акудовіч 2 лютага 2004 году выдаў кніжку «Разбурыць Парыж». Радуюся, калі нехта нешта выдае на тутэйшай мове, яшчэ большая радасьць ахоплівае, калі выдадзенае па беларуску чытаецца і абмяркоўваецца. Валянцін належыць да тых выдавальшчыкаў белтэкстаў, каго не абмінае чытацкі рэзананс. Пра Валянціна гавораць, спрачаюцца, яго цытуюць. Акудовіч ёсьць, і ён — жывы. Каб адбыцца і быць, Акудовіч зрабіў парадаксальны ход, напісаўшы працу «Мяне няма». Каб заставацца жывым, ён увесь час гаворыць пра сьмерць: «Літаратура — гэта велічны саркафаг з муміямі жыцьця, а кожны літаратар — найперш муміфікатар. Таму калі нашыя вусны варушацца над тэкстамі Гамэра, Джойса ці Алеся Разанава, гэта яны варушацца ад пацалункаў нябожчыкаў (у апошнім выпадку яшчэ не зусім астылых)…» Калі пра стваральнікаў Адысэя з Улісам і можна так сказануць, дык пра жывога Разанава няможна. Паміж сьветам жывых і сьветам мёртвых ёсьць мяжа, дакладная і выразная. На могілках яе пазначаюць датай. 2.02.2004 Алесь Разанаў быў жывы, гэта дакладны факт, пра які ведаў і Валянцін. У прыродзе не існуе крышку мёртвых і трошкі цяжарных. Таму я не прымаю параўнаньняў літаратуры з саркафагам і літаратара з муміфікатарам ці якім таксыдэрмістам. Стваральнікі птушыных пудзілаў і чалавекаабрысных мумій належаць да касты навукоўцаў, а не да цэху літаратараў; прынамсі, так было да 2.02.2004.
Напiсана 10.11.2004, 16:45.
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
