2004. Angell і Лёндан
Бостанская літаратарка-фэміністка Джанэт Энджэл (Jeannette Angell) у раманцы «Callgirl» так выказваецца пра сталіцу сучаснага сьвету: «У Лёндане дзяўчаткі па выкліку, відавочна, працуюць толькі на сябе, займаюцца самарэклямаю, пакідаючы ў тэлефонных кабінках рознакаляровыя карткі, што заклікаюць патэлефанаваць, як толькі вам заманецца добра прабавіць час. Па-мойму, гэта выдатная прыдумка. Чаму мы не здагадаліся пра такое ў Штатах? Праўда, у нас значна болей людзей з адхіленьнямі, чым у Лёндане. Хто ведае, каму можа патрапіць на вочы такі нумар? Англія — больш цывілізаваная краіна, чым Штаты. Ва ўсялякім разе, тут маленькія хлопчыкі з аўтаматамі яшчэ не здагадаліся расстраляць усю школу». Галоўная гераіня спадарыні Анёл, амэрыканская прастытутка, ня толькі рассоўвае сьцёгны за 200 баксаў і нюхае з раніцы какаін — «дарожку чэмпіёнаў», яна яшчэ чытае лекцыі ва ўнівэрсытэце на тэму «Сьмерць, працэс і вынік». Таму пэўны інтэлектуалізм у раманцы прысутнічае, хай і ў скажоным папулярызатарскім выглядзе, што дае падставы паверыць у праўдзівасьць уражаньняў аўтаркі-гераіні ад Лёндану. Больш за тое, гэтыя ўражаньні цалкам супадаюць з маімі, і таму я спакойна магу сказаць, што Англія — больш цывілізаваная краіна, чым Беларусь. І ў Лёндане маленькі хлопчык з гранатаю не здагадаўся прыйсьці ў школу ды падарвацца разам з аднаклясьнікамі, а беларускі хлопчык падчас вайсковых вучэньняў знайшоў гранату, прынёс у навучальную ўстанову і скалечыўся сам ды пакалечыў іншых. Горка…
Напiсана 9.12.2004, 15:02.
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
