Вясновы матыў
Сумётаў шэрых скроні
Прыгладзіў парк дарма —
Канец зіме і зоне,
Што мучыла ў палоне
Мой юны сьвет: вясна!
Танчэюць хутка сшыткі —
І таньчаць у двары...
Жанчын сьвятлеюць лыткі,
А пад нагамі — пліткі
Шалёны, лёгкі рытм!
Ня лета на парозе —
А новай сілы час!
Адданая дарозе,
Я ў паркавай бярозе
Убачыла абраз.
Прырода — духу роўня,
Ці ён яе важней?
Бяроза і шпакоўня,
Абедзьве — у кароне,
І німбы ўсіх ярчэй!
На скрыжаваньні
Бабулька
У стракатай сьмешнай шапачцы
Паволі
Пераходзіць на той бок
Дарогі —
Чорнай, як касьмічны змрок...
Яе,
Каб не наехаць незнарок,
Машыны
Аб’яжджаюць — нібы лашчацца
Цяляты
Да старэчых рук і ног...
Празрысты шар
Празрысты шар аголенага дрэва
З радзюткімі радзімкамі лістоў,
Пажоўклых і дрыжачых ад павеваў
Неміласэрных восеньскіх вятроў...
Я ўбачыла Зямлю — тым самым шарам!
І тонкія галінкі, што ўнутры,
Здавалася, трымцелі і трымалі
Сухое лісьце сушы на вятры.
Матылёк на кары дрэва
Паміж быцьцём і небыцьцём
Ёсьць незвычайны край,
Як нехта рысаваў дубцом,
Бярозавым няхай,
Па тонкім аркушы вады
Ляснога ручая:
Няма ні гора, ні бяды
У ім, душа мая!
Неспадзяваны, як разьвёў
Два крылцы матылёк —
Краіну каляровых сноў —
У правы й левы бок.
Здаецца, толькі што стары,
Засохлы ліст ляжаў
У складках грубае кары —
Аж яркі сьвет паўстаў!..
Жыцьцё, ты кнігі разварот,
Альбому найхутчэй:
Зямля жаданьняў, і палёт,
І сьвята для вачэй!
