У лютым Беларусь наведала швэдзкая пісьменьніца Катарына Масэці.
У менскім кінатэатры «Перамога» паказвалі экранізацыю ейнага раману «Хлопец з суседняй магілы». Сваю першую кнігу яна выдала ў 45 гадоў. І цяпер выпрабоўвае розныя жанры — казкі для дзяцей, мэлядрамы, дэтэктывы. Гарадзкая інтэлектуалка, Масэці падпрацоўвала даяркай на фэрме мужа, гадавала чацьвёра дзяцей і адначасова выкладала, пісала літрэцэнзіі, іграла на акардэоне ў ансамблі. У Швэцыі і Беларусі прыкладна роўная колькасьць насельніцтва, але яе кніга «Хлопец з суседняй магілы» — гісторыя каханьня простага фэрмера да гарадзкой інтэлектуалкі — выйшла недасягальным у нас накладам у 450 тысяч асобнікаў. Зь пісьменьніцай гутарыў карэспандэнт «НН» Андрэй Расінскі.
«НН»: Вашы кнігі называюцца надзвычай правакацыйна: «Хлопец з суседняй магілы», «Заткніся, цябе ўжо забілі»…
Катарына Масэці: Гандляр мусіць прадаць кніжку. Каб прывабіць чытача, трэба адпаведная назва.
«НН»: Наколькі хутка акупаюцца швэдзкія кнігі?
КМ: З аднаго боку стала лягчэй: швэды цяпер болей чытаюць. Болей друкуецца кніжак, зьявіліся электронныя выданьні. Таньней стала выдаваць. З другога боку, выдаўцы болей зацікаўленыя ў камэрцыйным посьпеху, скіраваныя на рынак.
Мае кнігі акупіліся, бо выдаваліся вялікімі накладамі. Іх хутка раскупілі. Але ўвогуле, пісаць — ня дужа прыбытковы занятак у Швэцыі. Пісьменьнікі жывуць на стыпэндыі. Добра акупляюцца толькі дэтэктывы.
