АЛЕНА ПЯТРОВІЧ
Калі паміраюць
Насьледаваньне У.Караткевічу
Калі паміраюць зоры —
на зямлі згасае цяпельца, што грэе вандроўніка,
I чорныя глюгі страшаць разьятраным крыкам.
Калі памірае вецер —
ён назаўжды засынае ў струхлелым лаўжы,
А спруцянелыя дрэвы жагнаюцца, стоячы ў скрусе,
Трызьнячы, бачаць, як ветах у змроку канае.
Калі паміраюць птушкі —
пунсовы заранак заб’е свой апошні цьвік
У труну з апалага прэлага ўбогага лісьця.
Калі паміраюць камяні —
вярыгамі іхнымі стануцца ігрышчы ў шале
I роля ахвярніка плягаю будзе й караньнем давеку.
Калі паміраюць геніі…
Гавеюць камяні на аблогу жыцьця
перад споведзьдзю сьцішнай,
Машастовай крывёю ўскарміўшы аголены дол,
У вырай ўзьнімаюцца душы
зьнякрыленых птушак —
Каб зямлёй на зямлі не зрабіліся іхныя сьпевы,
У сырадоі туману спакваля распускаецца вецер,
Парываецца нізка зор, і адна за адною, назіркам,
Адыходзяць на выварат неба.
Іх зараз ня бачна з гарышча.
▶
ЯЎГЕНІЯ МАНЦЭВІЧ
Анатолю Сысу
На сэрцы і целе — раны.
Ахапак гвазьдзікаў нясу:
Пятнаццаць — дзядам-вэтэранам,
І два — Анатолю Сысу.
А лівень спыняцца ня стане.
Аскепкі сьцякаюць з труны.
На белых пакетах сьмятаны:
«Нам шэсьцьдзесят год ад вайны».
Нам шэсьцьдзесят год разам з мамай.
І сорак — нам разам зь сястрой.
Вясной паміраць — надта рана.
У час — перамога вясной.
▶
ТАЦЯНА НЯДБАЙ
* * *
Я — шэрая мыш. Кыш-ша!
Я Вас атручу сама.
За сьценкаю — ціша, ціша…
За сьценкаю — ноч, зіма.
А я патрабую сыр.
І Ваш патрабую дом —
Мае трапяткія вус…
ы
Каб не прымарозіць ільдом.
Вясёлая мыш — іш як! —
Скачу на Вашым стале!
Вы хочаце, каб — ціша?! —
За сьценкаю цішы стае,
А я пасялілася ў Вас.
(Таксама люблю сыр!
І каву. І нават — ва…
льс!)
Ой! Колюцца Вашы вус…
ы.
…І вось — пакідаю Вас.
Надыдзе вясна, шторм…
Я буду прыгадваць ва…
льс
Пад чыімсьці сталом.
І, можа, калі ўпрост
Зірнеце на поўню Вы,
Убачыце мой хвост
І поўні аскепак крывы.
Вы ўбачыце: ён канае —
Грызу яго, быццам сыр.
І кубак кавы кранаюць
Мае трапяткія вус…
ы.
▶
СЯРГЕЙ ПРЫЛУЦКІ
Рыскія сэкстэты
Вось манах ідзе у рызе
па старой каменнай Рызе
пад трамвайны перазвон.
Замак, Домская катэдра,
рэстараны ў стылі «рэтра»,
«sorry», «ja», «alas», «pardon».
Мадэрновыя будынкі,
лес латыскае лацінкі
ды падлеткавы жаргон.
За гаворкай у пасажах
пані й спадары паважна
праганяюць кавай сон.
Ты выходзіш на Barona,
турыстычная варона,
пераходзіш цераз мост:
зьлева — статуя Свабоды
(водгульле паганскіх стодаў)
азіраецца на Ost.
Вось — музэй народных казак,
крамкі сувэніраў, масак,
пяцізоркавы гатэль.
Вокны бюргерскіх кватэрак
сузіраюць гнуткі бераг,
супэрмаркетаў арцель.
У паветры — водар мора,
пад зямлёй — піўніцы-норы.
Голкі шпіляў, баржы прас.
Ноч. Пустыя амбасады.
Паркі, цёмныя прысады.
Valdemara. Brivibas.
Тут жывуць, глядзяць у неба,
лічаць золата і срэбра,
фабрыкуюць новы міт.
Эўрапейскі задні дворык,
дзе таксама, як і Ёрык,
адыходзяць у нябыт.
▶
АЛЕНА РЫБІК
* * *
Тваім сьвятлом напоены пакой,
у кубках астываюць нашы думкі,
і сонца зь ценем крохкія карункі
з павекаў не змахнуць ніяк рукой.
І гукі заплятаюцца ў спакой,
і дзьверы не прапусьцяць іншых крокаў,
і да ўсяго-ўсяго яшчэ далёка,
і толькі да цябе — падаць рукой.
▶
АЛЕСЬ СУШЧЭЎСКІ
* * *
Дзень заакіяніўся і зьнік,
Морак праглынуў адлюстраваньні.
Націнае кілямэтравасьць цягнік,
Каб прачнуцца зябласьцю сьвітаньня.
Ціха-ціха — ўсе суседзі сьпяць.
Пахі перапоўненай прасторы
Сьпелаю страфою — не пазнаць!
Не дагнаць і не перапісаць! —
Набрыняе аркуш кожнай порай.
Да пары ня стане прысьпяшаць
Час, закінуты няўмольна пад паліцу…
Ціха-ціха — ўсе суседзі сьпяць…
Я ня сплю,
цягнік
і правадніца.
￭
