«У пытаннях аб'ектыўнасці давяраю выключна ўласным вачам і вушам. Але нават у даакрэсцінскія ў маім жыцці часы рэпартаж з тых месцаў выклікаў скепсіс, што нядзіўна.
Спроба зірнуць на знаёмыя інтэр'еры ўжо пасля вызвалення з трэскам правалілася на моманце, дзе арыштантам прапануецца заняцца гімнастыкай ва ўнутраным дворыку для прагулак.
Дык вось, карэспандэнт Азаронак. Калі б тваёй мэтай быў аб'ектыўны рэпартаж, то ты не мог бы не заўважыць сляды ад чалавечых далоняў на бетоннай сцяне па ўсім перыметры панадворка. Адбіткі далоняў на вышыні чалавека, які стаяў не ва ўвесь рост, а на каленях.
Гэтыя адбіткі я і кожны, хто бываў у гэтым дворыку, бачылі ўласнымі вачыма. Іх нават не патурбаваліся змыць або зафарбаваць.
Так ужо атрымалася, што прырода ўзнікнення гэтых адбіткаў мне таксама добра вядомая. Два маіх сябра прастаялі там сярод іншых хлопцаў на каленях усю ноч 9 і 10 жніўня. Проста ўлічвай такія дробязі ў наступным сваім кіно, Грыша.
Кожны вольны вырашаць, дзе чэрпаць інфармацыю, каго ці ў што верыць. Асабліва, калі гэта тычыцца пашырэння кругагляду ў той частцы, якая адказвае на пытанне, як далёка гатовая пайсці дзяржпрапаганда ў жаданні павесці за сабой людзей, якія не ўмеюць бачыць, чуць і думаць.
Гэта ўсё да таго, што насуперак усім намаганням, СМІ, якім давяраюць, як і імёны сумленных журналістаў, не маюць патрэбы ў статусах. Чытаць і глядзець іх будуць нават на плоце, калі не застанецца іншых медыяпляцовак.
Азаронкі, Хараўцы і Мукавозчыкі, чытайце ўважліва не толькі граматы і разнарадкі з указаннямі «зверху», але і класіку. Вашы прозвішчы ўжо папоўнілі спіс хадзячых назваў. Дзякуючы вам у нас ужо ёсць свае Скалазубы і Малчаліны».
