Здавалася, пасля 9-12 жніўня ўзровень жорсткасці сілавікоў падчас зачысткі нядзельных маршаў знізіўся. Аднак гісторыі здзеку над затрыманымі ёсць дагэтуль.
Затрыманні на маршы 8 лістапада. Ілюстрацыйнае фота
Пра тое, што з ім адбылося, «Нашай Ніве» распавёў мінчук Дзяніс (поўнае імя не называем па просьбе героя). Яго схапілі 8 лістапада ў абед, калі ён ад Стэлы ішоў на Кальварыўскую на танцы. У заплечніку нёс з сабой зменку: шкарпэткі, красоўкі, майку, шорты.
«Я параўняўся з мікрабусам, забітым невядомымі людзьмі ў зялёным. Пачуўшы «Працуем!», я пабег, паколькі агулам хапаць на вуліцы больш не было каго. Забег за будынак БДУ, паслізнуўся на траве і ўпаў.
Я быў без бел-чырвона-белай сімволікі, наадварот — на маёй кепцы ззаду быў чырвона-зялёны сцяжок.
Мяне прывялі ў машыну, паставілі на калені галавой уніз у праходзе між сядзеннямі, туга зацягнулі рукі ў пластыкавую сцяжку. Далей была спроба зайсці ў мабільны тэлефон. Яны перабіралі мае пальцы і пастаянна наносілі ўдары па галаве, прылятала з розных бакоў. Дубінкай білі па руках. Захоплівалі пальцамі ноздры майго носа і адцягвалі галаву назад. Яшчэ электрашокерам мне сталі «смаліць» вушы, часам даставалася скроням — ці то прамахваліся, ці то спецыяльна. Так яны здзекваліся ў машыне, пакуль едзілі і папаўнялі бус новымі затрыманымі.
На лбе мне зрабілі пазнаку — літару «А», тыпу «актыўны», за тое, што не хацеў разблакаваць тэлефон.
Далей прывезлі ў нейкае месца: паколькі галава пастаянна была апушчана, нічога разгледзець было немагчыма. Завялі ў кабінет і паклалі на падлогу. Пачалі біць дубінкамі па нагах і ягадзіцах. Каб не было чутно крыкаў, на галаву накіну бронекамізэльку. Білі па чарзе чалавекі тры-чатыры. Абзывалі цярпілай.
У выніку яны сталі вырашаць: вывесці мяне на вуліцу і заліць вочы пярцовым газам ці згвалціць дубінкай.
Пачалі шукаць прэзерватыў, нацягнулі яго на дубінку. Паступіла прапанова засунуць мне яе ў рот, і калі яны прыступілі да гэтага, я здаўся, сказаў ім пароль. Зразумеў, што гэтыя людзі не спыняцца ні перад чым, а здароўе мне потым будзе аднаўляць толькі даражэй.
Яны зазірнулі ў мой тэлеграм. Ім не спадабалася, што я падпісаны на групу «Карнікі». Адзін мяне ўдарыў нагой у жывот са словамі, што я хачу зрабіць яго жонку шлюхай. Я быў уражаны гэтым патокам трызнення! Але больш нічога цікавага, відаць, не знайшлі. Праз нейкі час я пачуў: маўляў, ты з-за гэтага столькі цярпеў?»
Дзяніс адседзеў у Жодзіне сем сутак. Адразу пасля выхаду зняў пабоі ў прыватным медцэнтры, а на наступны дзень паехаў да судмедэкспертаў на Даўгінаўскі тракт. Напісаў заяву ў Следчы камітэт.
«Неўролаг мне раіла да псіхолага звярнуцца, але я быццам пакуль абыходжуся без гэтага. Мне б цяпер фізічна аднавіцца. Засталося аняменне левай кісці вылечыць, мне сцяжкай моцна пераціснулі руку і пашкодзілі адразу тры нервы: прамянёвы, локцевы і сярэдзінны.
А таксама гематомы на нагах усё ніяк не сыходзяць. У ізалятары хлопцы ў душы казалі, што я выглядаў ніжэй за пояс ззаду, як японскі якудза, цалкам «татуіраваны».
Унутры ўсё грызе ад несправядлівасці, ілжы і сюру, які адбываецца ў нас у краіне».
