«Сёння не стала Віты, маёй сястры. Яна памерла ў шпіталі ў Цвяры, згарэўшы літаральна за тры тыдні.
Фота з фэйсбука Валерыя Цапкалы
Да таго часу, як Віта вырашыла вызначацца ў выбары свайго жыццёвага шляху, я ўжо адслужыў у арміі і скончыў першы курс МГІМО. Мяне здзівіў выбар Віты: яна захацела стаць настаўніцай у школе, прычым настаўнікам малодшых класаў. Навошта? — спытаў я! Бо яны зарабляюць вельмі мала…
Па-першае, — адказала яна, — я вельмі люблю дзяцей, асабліва маленькіх, калі яны толькі пачынаюць успрымаць свет.
А па-другое:…бо хтосьці павінен!
Улетку 2020 года Віта прыехала да нас, у Мінск, каб дапамагчы ў няпросты для нас час, калі мы зусім не мелі магчымасць быць побач з нашымі дзецьмі.
Віта апынулася сведкай таго жаху, які адбываўся ў Беларусі ў жніўні 2020 года, ды і да гэтага часу адбываецца ў нашай краіне. Ні я, ні мая сям'я не можам паехаць на пахаванне Віты ў Расію, — гэты рэжым зрабіў усё, каб ірваць чалавечыя і роднасныя сувязі паміж людзьмі.
Фота з фэйсбука Валерыя Цапкалы
Віта, наша дарагая, ты занадта рана сышла, але пакінула яркі след у нашых сэрцах, добрую памяць тваіх вучняў у школе, іх бацькоў і блізкіх. Дзякуй табе за ўсё! Спі спакойна, наша родная!
P.S. Сёння мы пайшлі на рынак і мой сын Пеця ні з таго ні з сяго сказаў: «Вельмі шкада, што пакуль не вынайшлі машыну часу». Я не зразумеў, да чаго гэта сказала васьмігадовае дзіця, і спытаў: «Ты хочаш, каб яна перанесла цябе ў мінулае ці будучыню?» Ён адказаў: «У мінулае». Я спытаў: чаму? — «Таму што тады Віта яшчэ была жывая»…
