Дапоўніць сучасныя назвы вуліц шыльдамі з іх гістарычнымі адпаведнікамі Hrodna.life прапанаваў у канцы мінулага года. Петыцыю падпісалі амаль 1000 гродзенцаў, яе ўхваліў гарвыканкам, а ў новым годзе разгледзела тапанімічная камісія.
Пра тое, як старыя назвы шукаліся, сістэматызаваліся і адбіраліся расказаў гісторык Андрэй Вашкевіч.
Са словаў гісторыка, такая праца вядзецца вельмі даўно і самымі лепшымі спецыялістамі горада. Калісьці шукаў былыя назвы вуліц першы кіраўнік музея Юзэф Ядкоўскі, у наш час — краязнаўца Алесь Госцеў, гісторык Юрый Гардзееў, савецкім перыядам грунтоўна займаўся Віктар Саяпін. Ад пачатку 90-х гэта рабілі тапанімічныя камісіі. Таму, калі Андрэю Вашкевічу і Віталю Карнелюку даручылі сабраць гістарычны матэрыял, то праца палягала ў асноўным на абагульненні інфармацыі.
«Гэта таксама справа няпростая, цяжкасць была ў тым, што тапаграфічная сетка Гродна ўвесь час змянялася. Бадай што ўсе вуліцы за выключэннем некалькіх у цэнтры ўвесь час мянялі сваю трасіроўку — прырасталі новымі кавалкамі, у розны час скадаліся з розных адрэзкаў трох, чатырох, а то і пяці сучасных вуліц, уключалі ў сябе рынкі ці іншыя аб’екты», — расказвае Андрэй
Незважаючы на цяжкасці, аднавіць гістарычныя назвы ў Гродне было б вельмі добра, мяркуе ён. Бо Гродна адзін з нямногіх беларускіх гарадоў, у якім соцыатапаграфію і тапаніміку можна адсачыць ад ХVI староддзя, а некаторых вуліц, такіх як Замкавая, нават ад XV.
«Будзем мець за спіною амаль 500 гадоў гісторыі гродзенскіх вуліц», — кажа Андрэй.
Тое, што назваў у кожнай вуліцы аказалася шмат, тлумачыцца зменай спосабаў называць вуліцы. Спачатку казалі проста «ад такога да такога месца». Напрыклад — «Ад Яна Хайноўскага да вады» ці «Ад Нямецкага рынка да Гарадніцы». Пазней вуліцы сталі называць па размешчаных на іх характэрных аб’ектах. Так з’явіліся назвы кшталту Брыгіцкай
Далей, у царскі час, у другой палове ХІХ стагоддзя — пачатку ХХ пачалі з’яўляцца «ідэалагічныя» назвы — Мураўёўская ці Сувораўская вуліцы. Некаторыя з іх з’явіліся літаральна напярэдадні першай сусветнай, перад уваходам у Гродна нямецкіх войскаў. Тады быў такі ўздым патрыятызму, што вуліцу Купецкую (сучасную Карла Маркса) пераназвалі ў Раманаўскую, а Мураўёўскую — у Кутузаўскую. Гэтыя назвы нават не паспелі толкам замацавацца ў свядомасці гараджан і на мапах. На акупацыйных нямецкіх картах таго перыяду вуліцы былі падпісаны па-старому: Händler Strasse — Купецкая і Muraviev Strasse — Мураўёўская
Расказаў Андрэй Вашкевіч і пра неабходнасць вельмі ўважліва працаваць з мапамі, бо некаторыя гродзенскія тапомімы «мігравалі». «Напрыклад, вуліца Фабрычная ў розны час з’яўлялася ў розных частках Гродна, таксама як і Дроўны рынак. У 30-я гады ён знаходзіўся на скрыжаванні сучасных Лермантава і Горкага, а ў 60-70-я — там, дзе сходзяцца зараз вуліцы Кірава і Паўлоўскага».
Некаторыя вуліцы захоўвалі свае назвы праз увесь час існавання. Праўда, людзі дэфармавалі словы ў больш зразумелыя ці звыклыя. Так, вуліца Калючынская існуе ад ХVI стагоддзя. Была яна за гэты час і Калажанскай, і Каложскай, а за царскім часам некалькі разоў узгадвалася нават як Калужская. Ужо толькі на пачатку 90-х гісторыкі свядома вярнулі ёй пачатковую назву.
Тыя 16 вуліц, што атрымаюць шыльды з гістарычнымі назвамі першымі, на думку Андрэя Вашкевіча «больш-менш бясспрэчныя». Хаця тая ж Вялікая Траецкая сёння значна даўжэйшая, чым была некалі. Гістарычна гэта вуліца ішла толькі да Нямецкага Рынка (прыкладна там зараз Абухаўская крама), а далей мясцілася яўрэйская слабада, са сваімі вуліцамі і завулкамі.
Што да астатніх 43 вуліц, для якіх шыльды зробяць пазней, то некаторыя з іх засталіся толькі як «каардынаты на планеце Зямля». Напрыклад, пад вуліцай Давыда Гарадзенскага, што з’явілася ў 60-я гады, у розныя часы праходзілі кавалкі вуліцы Падзамча ці Пральнага завулка. Зараз яны глыбока пад зямлёй і фактычна больш не існуюць.
