КРАСНАЛЮДКІ
ВЯСНОВАЯ КАЗКА
Гэта казкі а ці чуткі —
Ў Менску ходзяць красналюдкі*?
Гэткім словам, мне здаецца,
Працалюбных чалавечкаў,
Захавальнікаў багацьця —
Гномаў называў мой бацька,
Ахвяруючы хвілінку,
Каб прыснуць сваю дзяўчынку…
А як ляснула навука,
Красналюдкам зваў унука.
І ня казкі, і ня чуткі:
Менск трымаюць красналюдкі.
Назіраю, што ні золак,
У аранжавых камзолах,
У штанах з агню і ў паскі
(Як са старадаўняй казкі!)
Іх вясёлыя чароды.
У руках — мяцёлкі й вёдры:
Горад вымыць пасьля ночы,
Твар ягоны — лоб і вочы.
Днём у нетры не зьнікаюць —
Нам спрыяць за мэту маюць:
Прыбіраць лісьцё з дарогі,
Каб хутчэй ляцелі ногі,
Ладзіць клюмбы сярод бруду
Самацьветамі — усюды…
Мала іх, які адсотак,
Ды сакральная работа.
Бо вартуе іх каманда
Беларускі наш парадак!
…Пройдуць хай дзесяцігодзьдзі.
І аднойчы ў нанаходзе
«Баба, гэта — красналюдкі?»
Хай спытае ўнук у Людкі.
▶
ВЕЧАР У СКВЭРЫКУ ЛЯ ПЛОШЧЫ ПЕРАМОГІ
Ля лаўкі улюбёнай — каштан.
Надзеў зялёны каптан
І важна трымае сьвечы
У казачны гэты вечар.
Ты прыйдзеш сюды — у госьці.
Заплечнік, русявы хвосьцік
І нагавіцы ў паскі...
Таксама зь якойсьці казкі!
Абнімеш мяне: «Прабач!..»
Загорнеш у хрумсткі плашч.
Бліснуць аконныя шыбы
Ў сонцы — золаце нібы!
Мы пойдзем з табой у замак —
Далей ад бацькоў і мамак.
Там граюць музыку сноў —
Пра вечнае, пра любоў...
▶
ЗЯЛЁНЫ КЛЁН
Уяўны, пад маім акном,
Бадай, да скону дзён,
Стаіць, ахутаны плашчом,
Зялёны маладзён.
Яго люблю я — пагатоў,
Як дзеда з глыбіні
Далёкіх, сьцішаных вякоў.
Сьпяваю дзень пры дні:
«Зялёны клён — зялёны воўк!
Ваўчыныя твае
Галіны — рвуць паветра шоўк!
І ранак настае...
Твае напятыя лісты,
Насеньня кіпцюры
Прамень абліжа залаты
Зь нябеснае нары...»
￭
*Красналюдкі — гномы. З выгляду — маленькія старыя людзі ў яркай вопратцы; яны жывуць у падземных нетрах, поўных каштоўных мэталаў і камянёў. Дарэчы, назву «гномы», што значыць «тыя, хто ведаюць», для гэтых фальклёрных пэрсанажаў прыдумаў у эпоху Адраджэньня нямецкі вучоны Парацэльс.
