«Skradzienyja hrošy? Prychodźcie pahladzicie, što jon nakraŭ! Navat palepšyć svaje žyllovyja ŭmovy nie zmoh», — kinuła adna ź siaścior Sašy Varłamava paśla sudovaha pasiedžańnia 5 lutaha.
Rajon vulicy Asanalijeva, na jakoj žyvie Varłamaŭ, — daloka nie prestyžny. Zvyčajny, tolki vielmi doŭhi, dzieviacipaviarchovik 1982 hoda pabudovy.
U nievialikaj dvuchpakajovaj kvatery na
«Pierapłaniroŭku zrabiŭ, kali mama pamierła ŭ 1991 hodzie, źnios ścieny pamiž pakojem i kuchniaj i tualetam i vannaj, — pakazvaje kvateru siastra Varłamava Ryma Šymčonak. — Samaja zvyčajnaja kvatera, biez usialakich vynachodstvaŭ, tolki aformlena cikava: ścieny pafarbavanyja adna ŭ čyrvony, druhaja ŭ žoŭty. A ŭvohule jość toje, što jość u kožnaj kvatery… Televizar, pralnaja mašyna apisanyja. Tak što mnie pryvieźli jašče adnu. I ladoŭniu — na vypadak, kali i jaje apišuć i ŭsio zabiaruć».
Ryma Leanidaŭna taksama zarehistravanaja ŭ hetaj kvatery: «Prapisałasia ŭ śniežni 2010 hoda. U mianie trochpakajovaja, ale tam dzieci, unuki — ja im pakinuła. Usio roŭna chadziła siudy hatavać, prybirać, ścirać. U mianie dzieci vialikija, vyrašyła bracika hladzieć. Chto jamu budzie hatavać — ni žonki, ni dziaciej».
Ale na sudzie Varłamaŭ pra svoj siamiejny status kazaŭ «raźviedzieny».
«U jaho była žonka, ale fiktyŭnaja. Chtości kamuści chacieŭ dapamahčy — jany siabry, ni dnia razam nie žyli. A jak aryštavali, dyk jon kaža, padymajcie Lidu, kab jaje kvateru nie aryštavali. Tak i raźvialisia».
Žančyna pakazvaje fihurki z «Młyna mody»:
«Spačatku byli takija pryzy, kožnamu dyzajnieru ŭručaŭ — samaje zvyčajnaje škło», — a jašče pakazvaje hipsavyja ruki i stupni, raskidanyja pa kvatery: «Taksama nijakaj kaštoŭnaści nie ŭjaŭlajuć».
U roznych
Apošni raz Ryma Šymčonak bačyła brata 19 maja 2011 hoda.
«Jon zajechaŭ u ofis, pryvioz niejkija papiery. I pakul jechaŭ dadomu, śledčyja paprasili zaskočyć na Babrujskuju 33, a tam jany dačakalisia
Darečy, u hety dzień Varłamavu dali treciuju hrupu invalidnaści.
Rymie Leanidaŭnie ŭvieś hety čas nie dajuć spatkańnia z bratam:
«Daviedalisia, što žyviem razam — i ŭsio. Siastry davali. Ale paśla apieracyi (Varłamavu padčas źniavoleńnia zrabili
«Ničoha darahoha ŭ kvatery niama. Voś pahladzicie, šklanyja palički — ničoha niezvyčajnaha, a pryhoža, tamu što ŭ čałavieka jość talent».
Na ladoŭni visiać mahnity: «Jak jeździŭ u Šviecyju, Aŭstryju, nu, dzie byvaŭ — pryvoziŭ mahniciki. Ale heta ž drobiaź».
U druhi pakoj Ryma Leanidaŭna viadzie nas sa ślazami na vačach:
«Ja ŭsio čakaju cudu — u toj pakoj nie chadžu, spadziajusia, što vypuściać. Chaču, kab usio było śviežańkaje».
Harderob madeljera nadziva maleńki, asabliva kali ŭspomnić harderoby rasijskich znakamitych modnikaŭ. Adzieńnie Rymy Leanidaŭny zajmaje tut navat bolš miesca, čym samoha Varłamava. «Usiaho šeść žakietaŭ i dva karotkich palito, a jamu ž u ludzi vychodzić. U takoha znakamitaha čałavieka, jaki stolki nakraŭ, usiaho čatyry kaściumy! — usklikaje žančyna. — Jon ža, jak vyjdzie pinžak z mody, našyje na rukavy i kišeni — atrymaŭsia novy pinžak».
«Ja jamu hatavała kapustu, boršč, kašu hračanuju… Ale bolš za ŭsio jon lubić smažanuju bulbu, kvašanuju kapustu i kisłyja (nie marynavanyja) ahurki. Ja jamu ciapier kapustu i ahurki pieradaju, kuplaju ŭ babak na rynku pa paŭkiło, kab adrazu źjeli tam razam — im ža treba ŭsio za raz źjeści», — kaža siastra Varłamava.
My pacikavilisia pra zarobak Varłamava za minułyja hady.Sa słoŭ dziaržabvinavaŭcy, złačynnaja dziejnaść Varłamava adnosicca da pieryjadu 2004–2011 hadoŭ.
«Žyŭ jak i raniej,
Praŭda, kaža Ryma Leanidaŭna, jon padzarablaŭ, naprykład, staviŭ pakazy ŭ Bierlinskim teatry.
— Dom?
— Boža, jaki dom? U nas tolki kvatery, nijakaj ułasnaści. Mašynu ja adrazu pradała. Za dva dni, vielmi tanna. Tamu što treba było płacić za advakata. Usio! Bolš ničoha niama i nie było. I zapasu nikoli nie było, žyviem na piensii.
Ryma Leanidaŭna pakazała žurnalistam kvitancyju ab atrymańni hrošaj:
«1,27 młn rubloŭ — heta jaho piensija. Ja atrymlivaju i našu jamu pieradačy. Što ja mahu kupić za hetyja hrošy?»
Kala padjezda sustreli mužčynu z sabakam. Navinam pra sud nad Varłamavym jon vielmi ździviŭsia:
«Dy nie moža być! Vielmi prystojny čałaviek. Nikoli nie projdzie mima, kab nie pavitacca».
Akazałasia, hadoŭ vosiem tamu mužčyna 2 hady kožnuju ranicu padvoziŭ Sašu Varłamava na pracu.
«Ja tady „taksavaŭ“, a ŭ jaho nie było mašyny. U asnoŭnym jeździli ŭ Frunzienski rajon, skryžavańnie vulicy Čyhładze ź jašče niejkaj — tam administracyjny budynak. Jon hrašyma nie raskidvaŭsia, raspłačvaŭsia za padvoz, možna skazać, z naciažkaj — nu, ja jamu źnižku rabiŭ jak pastajannamu klijentu. A z pracy dabiraŭsia sam».
Pa słovach Alaksandra, Varłamaŭ žyŭ u dastatku, ale adzieńniu addavaŭ pieravahu prostamu, u čornym kolery.
Mašyna ŭ Varłamava, kaža Alaksandr, źjaviłasia potym.
«Z hod, moža, jaho na minivenie padvozili. Jon za rulom nikoli nie byŭ — tolki z kiroŭcam».
«Jon prystojny čałaviek, salidny mužčyna, jaki siabruje z hałavoj. Zajdzicie ŭ padjezd, spytajcie, jon nikomu kiepskaha słova nie skazaŭ. Nikoli nosu nie draŭ, jak inšyja načalniki», — dzielicca nazirańniami surazmoŭca.
Zrazumieła, što ŭsie hetyja fakty naŭprost da suda nie adnosiacca. Zatoje dajuć ujaŭleńnie pra toje, u jakich umovach žyŭ madeljer i jak ładziŭ svoj byt.
