Viadomy rasijski akcior, piśmieńnik i śviatar Ivan Achłabyścin ličyć, što manarchija dla Rasii — ideał, piša top.rbc.ru.
«Luby narmalny čałaviek, a ŭ rasiejcaŭ heta bolš vidavočna prajaŭlena, nikoli nie budzie prynižana kłaniacca pierad kimści. Tolki pierad lubimym čałaviekam — i tolki, kali heta ad Boha. A manarchija jość pastaŭščyk voli Hospada, navat kali heta dzikaja vola, jak u Ivana Hroznaha.
Kali ty kłaniaješsia simvałam manaršaj ułady, ty nie čałavieku kłaniaješsia, ty kłaniaješsia promysłu Božamu, čałaviečaj harmonii i svajmu miescu ŭ hetaj harmonii. Ty achviaruješ svaim žyćciom nie dziela čuvaka, jaki siadzić na hazavaj trubie, a sam žyvie ŭ Łondanie i ličycca rasijskim patryjotam, ty kłaniaješsia Bohu.
Šmat šumu narabiła maju zajavu pra cara. Usie siadzieli i narakali: „Tak, cara možna, ale…“, i nichto nie moh sfarmulavać, što ž „ale“. A potym kazali słovami Vysockaha: „Siarod nas bujnych mała, voś i niama važakoŭ“.
I tady ŭ efiry samaj libieralnaj radyjostancyi ja abviaściŭ, što hatovy być carom. Ja da hetaha času pamiataju spałochanyja vočy žurnalista „Echo Moskvy“, kali ja heta skazaŭ. Usie hundzieli, a ja hatovy. Chočacie — zamaŭlajcie. Mianie nie biantežyć carskaja mantyja. Uva mnie niama carskaha słavalubstva, kab nakleić orden dzieda za bitvu pad Hrunvaldam, ale kali razmova ŭstaje tak, što niama bujnych, to ja hatovy. Lohka vaźmu na siabie hetuju adkaznaść. Tut ža naniasu jadzierny ŭdar pa Polščy — adtul da nas vietram nie daniasie. Biestałkovaja kraina».
