Łukašenka miarkuje, što Pravasłaŭnaja Carkva maje patrebu ŭ refarmavańni. Pra heta jon zajaviŭ siońnia, vystupajučy pierad žurnalistami.
«Dziakuj Bohu, što naša Carkva nie chvareje toj zarazaj, jakoj zachvareła carkva na Zachadzie.
Pra heta ŭsie čuli: piedafilija, «błakitnyja», «ružovyja», «zialonyja», — čort viedaje što tam robicca», — skazaŭ jon.
«Ale chvareć my ŭžo pačynajem, i dumaju, tut Pravasłaŭnaja Carkva ź dziaržavaj niedapracoŭvajuć. My možam stracić cełaje pakaleńnie moładzi. Darečy, pra heta kaža i Papa Francišak», — adznačyŭ jon.
Łukašenka padkreśliŭ, što jon źjaŭlajecca prychilnikam taho,
«kab naša Carkva pastupova refarmavałasia, pačynajučy ad carkoŭnaj movy».«Doŭhija malebny, słužby, propaviedzi… A darosłaje pakaleńnie, babulki prosta nie vytrymlivajuć hetaha», — zaŭvažyŭ jon.
Tamu, na jaho dumku, «treba być bolš karotkimi, kampaktnymi, bolš sučasnymi».
«Ja suprać taho, kab ludzi prychodzili i
dźvie-try hadziny słuchali malebien na nahach, nie majučy mahčymaści prysieści», — skazaŭ Łukašenka.
Akramia taho, Łukašenka źjaŭlajecca praciŭnikam taho, kab Carkva budavała «vielizarnyja chramy». «Jany pavinny być utulnymi, dla dušy, nie treba cisnuć na čałavieka», — skazaŭ jon.
Łukašenka padkreśliŭ, što skazaŭ pra heta adkryta, bo «ŭ nas małady, aktyŭny, absalutna zdarovy patryjarch, jakoha pavažaje moładź».
«Tamu nadzieja na našaha patryjarcha, śviataroŭ. Ja ryzyknuŭ ahučyć svoj punkt hledžańnia, i dumaju, nam jość nad čym zadumacca. U Biełarusi my pra heta padumajem».
