Bahatuju spadčynu pakinuŭ nam Janka Kupała — paet, dramaturh, pałymiany publicyst. Čas nie maje nad joj ułady. Amal kožny vierš Pieśniara — jak spoviedź, jak dziońnik, pa jakim možna ŭznavić uvieś šlach paeta. Jaho tvory, poŭnyja vialikaj praŭdy žyćcia, vyklikajuć ščyryja paryvy pačućciaŭ i vysokija ŭźloty dumki. I nivodzin radok bahataj Kupałavaj spadčyny nie ašukaje davieru čytača.
Zdajecca, i viedaješ tvory paeta, a ŭsio roŭna kožny raz, kali razhortvaješ jaho knihu i pačynaješ čytać, — adkryvaješ dla siabie štości novaje, niaźviedanaje.
Stvaralniki novaj ekspazicyi muzieja Janki Kupały imknulisia na jakasna novym uzroŭni pradstavić tvorčaść Pieśniara ŭ losavyznačalnyja dla Biełarusi
Naviedvalniki novaj ekspazicyi Dziaržaŭnaha litaraturnaha muzieja Janki Kupały atrymajuć unikalnuju mahčymaść z dapamohaj sučasnych infarmacyjnych technałohij paznajomicca z rarytetnymi pradmietami muziejnych kalekcyj, ubačyć Minsk časoŭ paeta, ździejśnić padarožža pa jaho minskich adrasach, naviedać interaktyŭnuju zonu «Chłopčyk i letčyk» dla dziaciej i ich starejšych siabroŭ.
Adkryćcio druhoj čarhi novaj ekspazicyi muzieja Janki Kupały — nabližeńnie da Kupałavaj Biełarusi, bahataj i hodnaj, piaščotnaj i niepaŭtornaj; sudakranieńnie z ajčynnaj historyjaj u jaje samyja virlivyja časy; dobraja nahoda, kab biełaruskaje słova — patryjatyčnaje, čałaviečaje, rodnaje — hučała, słuchałasia i čytałasia paŭsiul i skroź…
