o skilki, koniku-bratiku, krutich čudasij na śviti
Ju. Andruchovič
Kolki dzivosaŭ, kolki cudaŭ naŭkoła!
Treba vieryć u śviata i pašancuje.
Zranku zvanok damafona. Chto tam?
Śviaty Mikoła,
ja da susiedziaŭ, u ich damafon nie pracuje.
Cisnu na knopku. Cicha. A potym hrukat u dźviery,
bo zvanok złamaŭsia nie pomniu kali.
Možna pahrecca? Susiedziaŭ niama ŭ kvatery,
a mianie la padjezda barščom ablili.
Tolki taho… ja z aleniami. Puściš?
— Pušču.
Vo budzie radaść małoj — aviečki, karoŭki…
Adčyniaju. Try dziadźki. Adzin z kastrulaj baršču,
a ŭ rukach u «aleniaŭ» dźvie paŭlitroŭki.
Pokul Mikoła pałovu kastruli vyjeŭ,
ja im kazaŭ pra naša žyćcio fihovaje.
— My tut prajezdam, chłopča, z padarunkami ŭ Kijeŭ,
jon ich bolej čakaje i zasłuhoŭvaje.
Skončyli plaški. Pajšli pa horadzie pieški.
— Dziakuj za pačastunak. Niasmačny boršč.
Dobra, chočaš prezientaŭ — čytaj mnie vieršyk,
tolki kažu adrazu, paśla nie zboč!
Słuchać paeziju hość pažadaŭ na plenery.
Razam pryjšli na hanačak, pad muziej.
Ja — pra kaladnuju zorku, a jon — ab zorcy Vieniery.
Para siabroŭ i bolš — u cyvilnym — druziej.
Apładysmienty. Ucioki. Ciahnik. Pacałunki.
Pafasny vierš pakrysie pierachodzić na šept…
Zranku viarnuŭsia damoŭ, a tam padarunki.
Faksimilny «Vianok». I baršču ŭkrainski recept.
