Pryhažunia płača ŭ trubku ŭ aeraporcie
— Mama, skažycie jamu. My ž u Bukaviel [kurort u Karpatach — NN] pajechali. A jon kaža: «Vy — u Bukaviel, a ja da pacanoŭ na vajnu». Ja jamu: «Da jakich pacanoŭ, tabie 45 hadoŭ…» A jon kryčyć na mianie: «Ja ŭ vojsku słužyŭ. Hetyja pacany nie ŭsio tam dobra razumiejuć, u ich dośviedu niama. A ŭ mianie – jość. Heta — moj adpačynak. Ja maju prava!» Mama, skažycie, što vy nie dazvolicie jamu pamirać. U jaho śpina chvoraja, jamu ŭvohule nielha na marozie pamirać ni ŭ jakim razie.»
Kalidory
— Naš šlach — fiederalizacyja! Heta adziny šlach, jaki dazvolić nam pakazać im, chto ŭ chacie haspadar i chto kaho kormić! Chaj hetyja vujki pahaładajuć! Fiederalizacyja!
— Tak-tak. Treba daznacca, kolki kaštuje kvatera va Lvovie. Ci dźvie, kab baćkoŭ taksama tudy pieravieźci.
Kuryłki
— U nas niama apazicyi. Ni ŭ krainie, ni ŭ horadzie. Heta nie apazicyja — heta amatary malunkaŭ. Za dva miesiacy nie razdać ŭ Daniecku nivodnaj ulotki? Ničoha nikomu nie rastłumačyć? Pajechać da Rynata i nie pieramovicca ź im? U nas niama apazicyi, ale heta nie značyć, što ŭ nas niama Majdanu. A Majdan — jon u ofisach, u kabinietach, u hałovach. Zaśpiavaj ludziam ź biznesu miełodyju «Beła čao». Jany ŭsie prypieŭ viedajuć na ŭkrainskaj movie. I heta — «bandu — heć», «Hierojam — słava». I, darečy, u «chto nie skača, toj maskal» dla nas niama ničoha kryŭdnaha…
Za viačeraj, pa-chatniamu
— Daŭno para ŭvieści tudy tanki i pierastralać hety fašyscki prytułak. Vy bačyli, jak jany nalacieli na bierkutaŭca? Lažyć, biedny, uvieś paranieny, u drapinach, na šyi ŭkusy…
— Tak, babula. Zaŭtra jon pieratvorycca ŭ vaŭka i pojdzie zdymacca ŭ «Źmiarkanni».
Zalataje na naradu. Zamiest prabačeńniaŭ:
— Vyskačyŭ naohuł biez telefona, biez płanšeta i zatrymaŭsia na hetych pieramovach. Jak tam našy? Zalataje na naradu. Zamiest prabačeńniaŭ:
— Paskudy-bierkutaŭcy pierajšli ŭ ataku. Našy pakul adbilisia…
Skandał
— Što heta ty robiš? Što heta za «Ach, lenta za lentoju naboji podavaj»?!! Što heta za «ukrajinśkij povstančie, v boju nie vidstupaj»?!!! Ty čamu vučyš našaha syna?
— Ja vuču jaho pieśniam, pa jakim u lesie jon zmoža paznać svaich … Nu, kali nas zakatajuć u biełaruski asfalt…
— Durnica! Jakaja ž ty durnica! My nie pojdziem u les z banderaŭcami!!! Jašče čaho brakavała!!! Z banderaŭcami! Ni ŭ jakim razie! Tolki «rejkavaja vajna», rejd Kaŭpaka i padpały kamiendatur. Užo kali boŭtacca na šybienicy, to tut, sa svaimi.
