Pra heta napisała ŭ svaim fejsbuku Anastasija Aleksandrovič.
«Dva dni šukali my badziažku Vuki. Sam los vioŭ pa jaje śladach da dobrych ludziej. Dziakuj Vkantakciku i «Našaj Nivie» — daviedalisia my, što sabačka naš na stancyi susiedniaj.
Prybiŭsia da vioski na susiedniaj stancyi, da dačnikaŭ. Nie sumavaŭ biez nas, mabyć. A my źbivali nohi, mašyny, lapili abjavy pa siołach i vioskach.
Pajechali ranicaj. Pytajem, lepim objavki, kličam. Sustrakajem žančynu z elektryčki: «Oj, a my ž jaje ŭčora viečaram u Maładziečnie pavieźli, jana za nami ŭviazałasia za mašynaj. A ŭ kvatery pačała skuholić, voś my jaje nočču ŭ park i vypuścili…»
U Maładziečnie akramia vakzała ja nie była nidzie. Ciapier zatoje viedaju amal uvieś horad, navat rajon Bałota i vulicu Hrycaŭca, jakuju ledź znajšli. Lepim, lepim abjaŭki. A ŭ hrupie Typovaje Maładziečna ŭžo pačali ludzi źbiracca ŭ kamandu pošukavuju, kab vychodzić šukać Vuki. Telefanujuć, pytajucca čym dapamahčy.
Vyrašyła dać fatahrafiju taksistu na aŭtavakzale. A raptam zaŭvažyć. A sami pajechali na ŭskrainu, dzie nibyta bačyli niadaŭna padobnuju.
Telefanuje chłopiec, znajšoŭ ja vašaha sabačku. Akazałasia, kaleha taksist taho, jakomu ja ŭsunuli natatku pra našu dziaŭčynku. Pryvioz z aŭto na vakzał, ŭznaharodžańnie nie ŭziaŭ. Usie taksisty sabralisia, radavalisia. Ja adboj pa zbory vałancioraŭ, abzvońvać usich nieabyjakavych žycharoŭ Maładziečna, jakija pieražyvajuć i pieradajuć pa svaich kanałach ab źniknieńni».
