Fota: archiŭ RIA «Novosti».
Čytaju ŭspaminy Andreja Hramyki. Čytvo vielmi cikavaje i dobra napisanaje.
Uražvaje, što aŭtar, jaki naradziŭsia i vyras u biełaruskaj vioscy pad Homielem i vučyŭsia ŭ Barysyvie i Minsku, ani słovam nie kaža pra svajo biełaruskaje pachodžańnie. Paŭsiul u jaho «naši vielikije russkije bohatyri», «ruś», «ottoržienije Homiela ot Rusi», «našim russkim obyčajem». Litaralna ŭ adnym miescy ŭ knizie jon uzhadaŭ, absalutna adviazana ad kantekstu, što ludzi ŭ vioscy śpiavali pieśniu «Oj, Lavonichu Lavon palubiŭ». Pa sutnaści, hetaha dastatkova, kab zrabić vysnovy. Heta, u niejkim sensie, zakadavanaje pasłańnie naščadkam ad viaźnia ŭłasnych kompleksaŭ. Reža słych, viadoma, chacia ja razumieju, što dla karjery ŭ Maskvie małady Hramyka rabiŭ i nie takija achviary.
Jość u knizie amal ceły raździeł, dzie Hramyka dakaraje amierykancaŭ, što jany nie pieraduchilili Druhoj suśvietnaj vajny.
«V priedvojennyje hody SŠA nie płanirovali i nie priedprinimali šahov po okazaniju otpora stranam, vstavšim na puť ahrieśsii. Tolko ślepyje mohli nie vidieť ahrieśsivnuju fiłosofiju nacista».
Heta piša čałaviek, jaki jašče da vajny pačaŭ pracu ŭ Narodnym kamisaryjacie zamiežnych spraŭ. U tym samym, jaki padpisaŭ damovu z hitleraŭskaj Niamieččynaj, staŭšy jaho sajuźnikam. I piša jon heta ŭ 1988, za hod da taho, jak Źjezd narodnych deputataŭ SSSR asudziŭ pakt Mołatava-Rybientropa. Nie viedaju, što heta — strata palityčnaj intuicyi ŭ sapraŭdy talenavitaha dypłamata, jaki chutka budzie ales kaput «vielikoj rodinie» ci ślapaja viera ŭ toje, što heta na viaki zastaniecca tajamnicaj. Što b heta ni było, ale čytajecca siońnia z uśmieškaj. Čas, paroju, robić vialikich ludziej jašče i śmiešnymi.
