«Siaredni zarobak u kalektyvie na siońnia — čatyry miljony ź nievialikim. Biudžet horada vyłučaje nam pałovu, druhaja častka zarabku — heta toje, što atrymlivaje teatr, pradajučy svaje pasłuhi. Chaj heta hruba hučyć, ale teatr sapraŭdy pradaje svajo mastactva i hetym zarablaje hrošy, — raskazvaje dyrektar Biełaruskaha dziaržaŭnaha akademičnaha muzyčnaha teatra Alaksandr Piatrovič. — Atrymlivajecca, što naš zarobak nie zusim zaležyć ad našaj pracy. I znoŭ viartajusia da patreby ludziej chadzić u teatr. Kali čałaviek choča chadzić u teatr, značyć, jon budzie nabyvać kvitok, i ŭ nas, adpaviedna, buduć hrošy na ŭtrymańnie teatra i zaachvočvańnie kalektyvu. A kali jon nie budzie chadzić, to ŭ nas, viadoma, i hrošaj nie budzie.
Dla tvorčaha rabotnika zarobak — heta srodki da isnavańnia, ale nie da nažyvy. Čałaviek tvorčy pracuje 24 hadziny ŭ sutki. Jamu treba prakarmić siabie i svaju siamju. Kali jaho zarpłata składaje dva miljony ź nievialikim, try ci navat čatyry miljony rubloŭ, što jon budzie rabić? Jon budzie šukać, jak zarabić hrošy. Tamu siońnia artysty mnohich teatraŭ šukajuć druhuju pracu, padpracoŭku. Chtości pracuje piedahoham u navučalnych ustanovach kultury i mastactva, chtości viadzie pryvatnyja ŭroki, chtości śpiavaje ŭ carkoŭnym chory. A chtości raskładvaje tavary pa palicach u kramie, kładzie plitku, vykonvaje ramontnyja raboty…»
