Nia stała Vacłava Niamkoviča… Kali siońnia pryjšła hetaja sumnaja viestka, ja adrazu zhadała jahonuju vysokuju fihuru ŭ Kurapatach na Dziady, na Radaŭnicu, u vychodnyja, u budnyja dni. Zaŭsiody z uśmieškach, dobrazyčlivy i šlachietny.
Ja paznajomiłasia sa staršyniom «Chryścijanskaj złučnaści «Kurapaty» Vacłavam Niamkovičam u 2002 hodzie. Tady ja štodnia rabiła repartažy z Kurapataŭ i pra Kurapaty padčas budaŭnictva mienskaj kalcavoj darohi, kali na znak pratestu paŭstała vaśmimiesiačnaja kruhłasutačnaja vachta pamiaci.
U studzieni 2002-ha ja ŭpieršyniu naviedała nievialikuju kvateru spadara Vacłava niedaloka ad Kurapataŭ. U vieraśni 2001-ha jon trapiŭ u avaryju, i niekalki miesiacaŭ daviałosia być u hipsie. Kali spadar Vacłaŭ zhadvaŭ hety vypadak, u jaho na vačach byli ślozy — bo kryŭdna, što nia zmoh uziać udziełu ŭ padziejach, što adbyvalisia ŭ Kurapatach. A Kurapaty dla Vacłava Niamkoviča byli sapraŭdy sensam žyćcia.
Hramadzkaje abjadnańnie «Chryścijanskaja złučnaść «Kurapaty» było stvoranaje napačatku 1990-ch dziela ŭšanavańnia pamiaci achviaraŭ masavych represijaŭ u Kurapatach dy inšych miaścinach Biełarusi. Jano isnuje i dahetul.
U nievialičkaj kvatery Vacłava Niamkoviča mieściŭsia sapraŭdny archiŭ — hazetnyja publikacyi pra Kurapaty, stenahramy pasiedžańniaŭ, dzie razhladalisia prajekty konkursu na stvareńnie pomnika, paśviedčańnie ab nadańni Kurapatam statusu pomnika pieršaj katehoryi dy inšaje.
Vacłaŭ Niamkovič mieŭ svoj pohlad na toje, jakim musić być memaryjał u Kurapatach.
«Na Kurapatach — nia ruchać jamy, na kožnaj pastavić kryž. Zrabić pryhožuju mastackuju aharodžu. Pastavić dźvie bramy na ŭvachodzie j vychadzie — Brama Smutku j Brama Nadziei. Uzdoŭž Alei Smutku pastavić znaki z usich «Kurapataŭ», jakija jość u Biełarusi, znaki pra ŭsich našych vialikich ludziej, zahinułych u časy balšavizmu. Pasiaredzinie mohilnika pavinien być vialiki kryž. U pačatku pastavić maleńkuju kapličku dla ŭsich kanfesijaŭ. Jašče patrebny navukovy budynak — biblijateka, kinazala».
Vacłaŭ Niamkovič i ŭ 2002 hodzie nie spadziavaŭsia, što ŭ Kurapatach chutka paŭstanie memaryjał. I voś čamu: «Balšaviki byli — balšaviki zastalisia. Nichto nie pamianiaŭsia, usie na miescy, jany kirujuć…».
Hałoŭnaje, ličyŭ staršynia «Chryścijanskaj złučnaści «Kurapaty» Vacłaŭ Niamkovič, kab u pytańni nakont Kurapataŭ była zhoda.
Apošni raz ja bačyła Vacłava Niamkovisa na prezentacyi knihi «Žyćcio paśla raku» ŭ Miensku. Jon pacisnuŭ mnie ruku, i jak zaŭsiody, vielmi pryhoža i pa-dobramu ŭśmichnuŭsia.
Jamu było 86 hadoŭ.
