Dakład Łukašenki byŭ paŭtareńniem starych vystupaŭ, nivodnaj novaj idei. Navat žarty byli nie novyja.
Voś niekalki asnoŭnych pasłańniaŭ u pierakazie. «Hramadstva da reformaŭ nie hatovaje». «My ŭsio rabili pravilna i dalej budziem iści tym ža kursam». «Nam treba ŭsio dobraje i nie treba ničoha kiepskaha». ««Biełaruś — heta cytadel tradycyjnaj marali» [pry hetym my siarod lidaraŭ u Jeŭropie pa kolkaści zabojstvaŭ i razvodaŭ]». «U adnosinach ź ES i ZŠA nam treba vyjści na toj uzrovień, jaki majuć [addalenyja ad ES tysiačami kiłamietraŭ] krainy JEAES». «Mužyk u 20—25 hadoŭ nie viedaje, kudy lampačku ŭkrucić». «Nie siena idzie da karovy, a karova — da siena».
Adzinaj bolš akcentavanaj temaj stała siaredniaja adukacyja. Małodšy syn Alaksandra Łukašenki davučyŭsia da šostaha kłasa, i ŭsio novyja słabiny siaredniaj škoły adkryvajucca pierad kiraŭnikom dziaržavy. Hetym razam jon daŭ ukazańnie admovicca ad pradmieta «Asnovy biaśpieki žyćciadziejnaści», spraścić prahramy, daručyć raspracoŭku padručnikaŭ školnym nastaŭnikam i spraścić zadańni na centralizavanym teściravańni.
Hałoŭnaj intryhaj pieršaha dnia było, u jakich kaściumach źjaviacca na schod vysokpastaŭlenyja damy.
Intryhaj druhoha dnia stanie: usie losanosnyja rašeńni buduć pryniatyja adnahałosna ci znojdziecca chtości, chto ŭstrymajecca?
