«Vioska za Łukašenku», — bieznadziejna machajuć rukoj u horadzie. Viaskoŭcy adkazvajuć: «U horadzie pensijanery j biudžetniki za Jaho… My — pałova na pałovu». Pensijanery ŭ asnoŭnym «za», maładziejšyja — «suprać».
U Małym Sitnie j Aloščy pražyvaje 400 vybarščykaŭ. Za čatyry miesiacy «chimii» mnie daviałosia razmaŭlać «pra palityku» bolš čym z 50-ciu, pryčym jak z rabočymi lesapunktu, tak i pensijanerami. Vynik ahałomšyŭ: bolšaść režymu nie padtrymlivaje. Try ź piaci abo buduć hałasavać suprać, abo nia pojduć na vybary. Prychilnicy Łukašenki — heta babulki za 60 hadoŭ.
Siarod pracujučych mužčynaŭ, moładzi, kabiet siaredniaha vieku tych, chto abaraniaŭ by «ŭsienarodnaabranaha», za čatyry miesiacy ja nie sustreŭ nivodnaha. Nadoječy pačuŭ pa televizii ad samoha Alaksandra Ryhoraviča pra bolš jak 90% padtrymki ŭ vioscy. Nia vieru!
Inšaja reč, što padtrymka apazycyi tut taksama słabaja: na demakrataŭ spadziajecca kožny dziasiaty. Ale heta prablema apazycyi.
Ujaŭleńnie pra viosku jak pra biełaruskuju Vandeju — sucelnaje elektaralnaje pole Łukašenki — najvialikšy mit našaje palityki.
Štabialoŭščyk z Rasonščyny nikoli nie hałasavaŭ za Łukašenku: toj nie vytrymlivaje nijakaha paraŭnańnia z Mašeravym.
Maci dvaich dziaciej z Aloščy nia choča jašče piaci hadoŭ intehracyi z Rasiejaj, bo baicca, kab jejnych chłopcaŭ nie zabrali na Kaŭkaz.
Sicienski raskryžoŭščyk maje tradycyju ŭ vybarčy dzień prapadać u lesie ŭ jahadach — bo ŭsio roŭna narysujuć stolki, kolki treba.
Žonka vadziciela z Małoha Sitna, jaki maje spadarožnikavuju antenu j viedaje, jak žyvuć za miažoj, škaduje, što viaskoŭcy nia viedajuć svaich pravoŭ, a to b daŭno pamianiali ŭładu.
Tutejšy lesarub, jaki z televizara čuje pra 250 dalaraŭ zarobku i čyj baćka ź Mioraŭ usio žyćcio klaŭ kamunistaŭ, kaža, što «rana ci pozna naša voźmie».
Elehantnaja pieramoha ŭ vioscy dastajecca Łukašenku tady, kali demakraty nie ahitujuć ludziej, rasčaravanyja vybarščyki asudžana staviać ptuščaku «suprać usich» abo nie iduć na ŭčastki, a kamisija spakojna ličyć usio «jak treba».
My surjozna niedaaceńvajem pieravahi kamunikacyi ŭ vioscy. Kali na padjezdach dvuchsotkvaternaha panelnaha domu ŭ horadzie z tymi ž čatyrmastami vybarščykami nakleić ulotki — pa ich abyjakava ślizhanuć pozirkam niekalki žycharoŭ i ździare rabotnik orhanaŭ. Kali ž hetyja 7—10 ulotak buduć rasklejeny pa viaskovych «prysutnych miescach» — usia vioska tydzień budzie pierakazvać i abmiarkoŭvać ich źmiest. U tutejšym infarmacyjnym vakuŭmie, u adroźnieńnie ad pierasyčanaha j źniavieranaha horadu, ahitacyja prosta vybuchaje.
Na Majdanie ŭ Kijevie mnie raskazvali, jak centar i poŭnač Ukrainy stalisia spres aranžavymi. Ahitbryhady z abłasnych i rajonnych centraŭ vyjaždžali ŭ kožnuju viosačku. Vynik — u 17 ukrainskich abłaściach vioska prahałasavała suprać kandydata ad režymu.
U Biełarusi bolš za 23 tys. viosak. Za dzień dva-try aktyvisty na mašynie ŭ stanie abjechać 10—12 viosak, abklejvajučy pa darozie klučavyja «punkty» — prypynki, kramy, fermy, kałodziežy. Niaciažka padličyć: za paŭhodu da vybaraŭ 15 aŭtamašyn z 30—40 rasklejščykami mohuć pravieści ahitacyjnuju chvalu pa ŭsioj viaskovaj Biełarusi.
Vioska, jakaja masava kaža «Chopić!», — krach režymu. Sučasnaja biełaruskaja nacyja sfarmavanaja vioskaj i viaskoŭcami, niaŭžo ciapier my addamo maciaryk biełaruskaści aby-kamu?
Kali ŭspomnim pra zabytuju viosku j raźviejem mit pra «sadamaŭski adsotak» u Aloščy, Ratamcy, Łosku, Hiermanovičach — u 2006-m abaviazkova pieramožam.
Małoje Sitna
