Kab paŭdzielničać u konkursie, treba było ceły dzień razmaŭlać tolki pa-biełarusku, a potym napisać, jak heta było. Vital abraŭ vosiem najlepšych historyj i zaprasiŭ aŭtaraŭ da siabie ŭ zału.
Dzijana.
«U mianie ŭsio ŭ žyćci znakava: čytaju «Mobi Dzika», i tut prychodzić list, što mianie zaprašajuć u «Mobi Dzik» da Hurkova, — raspaviadaje Dzijana. — Emocyi zaškalvajuć, ciahlicy huduć. Heta najlepšaja treniroŭka ŭ maim žyćci, cišotka ŭsia mokraja. Praŭda, kali mianie ŭdaryŭ Hurkoŭ, ja takaja pa zvyčcy stała, maŭlaŭ: «Što?!» Zabyła, dzie znachodžusia».
Siarhiej.
Siarhiej zajmajecca tajskim boksam užo čaćviorty hod. Jamu siem razoŭ łamali nos, ale chłopiec nie kinuŭ žorstki sport. Hurkoŭ — jaho kumir.
«Kali tolki pačynaŭ zajmacca, treniroŭki byli vielmi ciažkimi, navat źjaŭlalisia dumki kinuć, — pryhadvaje Siarhiej. — Ale ciapier ja adčuvaju siabie mocnym, mužnym, nie bajusia pastajać za siabie. Treniroŭki pa adzinaborstvach nie tolki dadajuć siły, ale i vychoŭvajuć. Stanovišsia bolš skancentravanym i spakojnym.
Treniery ŭvieś čas vučać čamuści novamu, časam łajuć, jak biez hetaha. Ale samaje hałoŭnaje toje, što ludzi ŭ załach stanoviacca sapraŭdnymi ludźmi. Hetym vidam sportu nie kožny moža zajmacca. Chtości pachodzić miesiac-druhi, potym jamu nos razabjuć, i ŭsio, hieroj prapaŭ, jak kaža moj trenier. Tyja, chto piać, šeść, dziesiać hadoŭ zajmajucca, zasłuhoŭvajuć pavahi, tamu što ŭ ich nievierahodnaja siła voli i vynoślivaść».
