Chotitie — vieŕtie, chotitie — niet, no mnie iskrieńnie žal A.H. Łukašienko. Vo-piervych, jeho žałko, kak luboho čiełovieka, jeśli sootvietstvujut istinie słuchi o tom, čto on bolen. Mołodoj, zdorovyj, krasivyj mužčina... No ja vsio žie nadiejuś, čto słuchi o jeho boleźni (kak často byvajet s priezidientami!) silno prieuvieličieny.
No, vo-vtorych, političieskije boleźni — nalico.
S zapada vsieŕjoz napali vrahi. Ich motivacija poniatna: oni nie priznajut riezultaty vyborov, pomohajut očieriednoj «oranžievoj rievolucii».
A s vostoka otkryła «vtoroj front» Rośsija! Eto Rośsija pomohła Łukašienko vyihrať vybory (nie povysiła cieny na haz, priznała lehitimnosť vyborov, obieśpiečiła pusť słabuju, no vsio žie informpoddieržku). I vot nie uśpieli zakončiťsia vybory, kak «sojuźnik» pozdravił Baťku — chvatił jeho utiuhom po zatyłku! Tut vam i povyšienije v tri raza (!) cien na haz, tut i obieŝanije otmieniť vsie ekonomičieskije lhoty i t.d.
Čto ž, otčasti Łukašienko vsio eto zasłužił. Ja už nie hovoriu o słuchach (vidimo, nie tolko słuchach!) pro «batalony śmierti» v Biełoruśsii. No, kromie toho, vspomnim, kak často i, priamo skažiem, nachalno on «kidał» Rośsiju, a ona, staraja, vsio tierpieła vychodki minskoho kuziena, «vsio ždała i vieriła, sierdcu voprieki», čto A.H. pojmiot, čto my s nim «dva bierieha u odnoj rieki», słavianskoj rieki. No vot łopnuło tierpienije.
Vpiervyje pośle 1945-ho Rośsija i Zapad objediniliś, čtoby vziať v kleŝi supostata. Zaniatno, čto v etoj roli vystupajet imienno Łukašienko...
I vsio žie poniať łohiku Moskvy nie tak-to prosto. Jeśli chotieli «śliť» dorohoho sojuźnika — začiem pomohli jemu na vyborach? A už koli pomohli na vyborach, počiemu riešili začitať jemu lubimoje miesto iz «Tarasa Bulby»: «Ja tiebia porodił, ja tiebia i ubju»? Možiet byť, pieried vyborami Baťka strašnoj klatvoj poklałsia — i opiať nie vypołnił, opiať «raźvioł», opiať sorvał kakije-to svoi obiazatielstva? Vpołnie vozmožno. Znať by tolko, kakije imienno...
Vpročiem, jeśli Łukašienko i poletit vvierch tormaškami, Moskvie ot etoho radosti mało. Na jeho miesto nie pridiot rośsijskij stavleńnik. Očieriednaja rievolucija v SNH vsio ravno projdiot mimo rta Kriemla, projdiot, tak skazať, po ścienariju «tovariŝa Vołka». Začiem žie Moskva zahoniajet v pasť k vołku očieriednuju dič? Trudno poniať. Ravno kak trudno poniať i to, kuda popriataliś vsie mnohočiślennyje moskovskije druźja Łukašienko...
No vsio eto imiejet i boleje obŝij smysł.
Ja mohu žaleť Łukašienko-čiełovieka (na moj vzhlad, pri vsiech svoich očievidnych «niedostatkach» on čiełoviek silnyj i śmiełyj), ja płocho otnošuś k Łukašienko-politiku, ja katiehoričieskij protivnik Łukašienko-diktatora.
No v lubom słučaje ja uvažaju Łukašienko «po dołžnosti» — kak lidiera niezavisimoho hosudarstva, «otdielnoj ot Rośsii» Biełoruśsii.
Da, za hody jeho pravlenija pustaja forma biełorusskoj niezavisimosti tak ili inačie napołniłaś sodieržanijem. Vsie oprosy pokazyvajut vieŝ, kotoruju v upor nie žiełajut vidieť v Rośsii: Biełoruśsija dorožit svojej niezavisimosťju! Eto nie značit, čto ona płocho otnositsia k Rośsii (v etom otličije ot Ukrainy, skažiem). Niet, biełorusskaja niezavisimosť nie «zatočiena» protiv Moskvy. No, razumiejetsia, jeśli Rośsija budiet uporno ihnorirovať vot eti nastrojenija biełorusov, s vysokomierijem «staršieho brata» prizyvať «nierazumnych mładšich» k objedinieniju, to jesť, poprostu hovoria, k utratie svojej hosudarstviennosti, to Rośsija doždiotsia...
My riskujem nie prosto potieriať Łukašienko (možiet, ono i k łučšiemu. Tiem boleje vsiem iźviestno, čto jeho ličnyje otnošienija s Putinym — chužie nie byvajet). Rośsija riskujet kuda bolšim: vosstanoviť protiv siebia jedinstviennoje (kromie dalokoj Armienii) hosudarstvo v SNH, kotoroje v siłu riada pričin diejstvitielno chorošo otnosiłoś k Rośsii.
Takije «kazusy», kak s Ukrainoj (a tiepieŕ, kažietsia, i s Biełoruśsijej) budut nieiźbiežny do tiech por, poka nie pridiot jasnoje osoznanije, čto oni imiejut točno takuju žie niezavisimosť, kak Rośsija. Ničuť nie chužie. I ničuť nie łučšie.
Formalno Rośsija eto priznajot. Naprimier, končiłaś razdača hazovych «pociełujev»: s braťjev-słavian triebujut takoj žie (nu, poka jeŝio nie sovsiem takoj) opłaty, kak s kakich-to niemciev. Eto chorošo, spraviedlivo. No płoch psichołohičieskij podtiekst: mama vośpityvajet kapriznoho synišku. «Ach, ty takoj, nie słušaješsia?! Nie budiet konfiety!»
Vot etot podtiekst śvidietielstvujet o nieizžitych kompleksach. Vy dołžny płatiť nie nazło, nie v kačiestvie diściplinarnoj miery, a prosto-naprosto potomu, čto eto stolko stoit. Vot i vsio.
Dla normalnych otnošienij nužna jasnosť. SNH, eto «vospominanije o prošiedšiej boli», tolko miešajet ustanovleniju jasnych otnošienij. SNH dołžno byť likvidirovano. Koniečno, Rośsii možiet byť obidno, čto piervymi za likvidaciju vzialiś nie my, a Hruzija i Ukraina. No tut nado nie «duťsia», a pieriechvatiť u nich iniciativu. Putin skazał, čto SNH — vsieho liš miechanizm «civilizovannoho razvoda»? Skazał. Nu, tak v čiom žie dieło? Skazano — sdiełano. Sdiełano — i s pleč dołoj.
A kohda vy ich nie błahodietielstvujetie, vam nie obidna ich niebłahodarnosť. S etoho momienta i voźnikajet vozmožnosť, zajev staryje obidy, načať novuju spokojnuju žizń.
Leonid Radzichovskij, Viersija
