Izrailec Aleks Livak — ruku na serca, nie fatohraf. I nie fatakar. Hety ŭładalnik fataaparatu navat prybiahaje časam da zabaronienaha ŭ repartažnaj žurnalistycy pryjomu (chaj fotaboh daruje!) - pastanovačnaha zdymku.
Livak — chutčej fotapiśmieńnik, aŭtar (sama)iranična-fatahrafičnych natatak i vysłoŭjaŭ.Z-pad jaho abjektyvu vychodziać staranna padrychtavanyja vizualnyja haryki (livaki?), a časam cełyja apoviedy na fotapapiery, što jak usiakija litaraturnyja tvory majuć svaju pieradhistoryju, zaviazku i raźviazku.
Livak — spec u blizkaŭschodnich suplotach. Uzajemaadnosiny relihijnych i śvieckich, stasunki arabaŭ i habrejaŭ, spałučeńnie zaviadzionki i sučasnaści - temy jaho jaskravych (choć i čorna-biełych) zdymkaŭ-historyjaŭ. Časam pryŭłaščvaje vostraje až da źjedlivaści bačańnie izrailskaj rečaisnaści, ale fatahrafuje-piša ad simpatyi da tutejšych ludziej i paetyčnaj zamiłavanaści da blizkaŭschodniaj vulicy.
Aleks Livak naradziŭsia ŭ Tel-Avivie ŭ 1944 hodzie ŭ siamji vychadcaŭ z Adesy. Vyvučaŭ fatahrafiju ŭ Łondanie. Pracavaŭ fotakoram u Brazilii, ZŠA i Izraili. Maje fotaalbomy «Tel-aviŭskaja sierenada» (1999), «Naša kraina» (2000) i «Jak sabaka...» (2005). Vystava 29 čorna-biełych zdymkaŭ Aleksa Livaka, jakija adlustroŭvajuć žyćcio roznych haradoŭ Izrailu, prezientavanyja ŭ Nacyjanalnym mastackim muziei (Lenina 20), praciahniecca da 10 listapada.
