U Sierhija Mieljanca siamiora dziaciej. Tym nie mienš, jon da apošniaha chadziŭ na palityčnyja sudy i choć kapiejkaj, choć žestam, choć pozirkam dapamahaŭ achviaram łukašysckaj mašyny.
Jon byŭ na pachavańni Zielcera, jon byŭ na pachavańni Puškina — kudy adzinki navažylisia pajechać. Jon mieŭ śmiełaść raskazać u siabie ŭ fejsbuku pra dziońnik Puškina, strašny dakumient jaho pakutnictva, jon mieŭ śmiełaść raskazvać pra sudy.
Paśla dvajnoha aryštu, źbićcia hubazami i prychodu kahebistaŭ da žonki stała zrazumieła, što zastavacca im bolš niemahčyma.
«Naša Niva» napiaredadni Vialikadnia źviarnułasia da čytačoŭ, chto maje sposab zrabić heta biaśpiečna, dapamahčy na pieršy čas žyćcia Mieljancoŭ na čužynie. Možna nie sumniavacca, što hetaja radzina i za miažoju, kali ŭstanie na nohi, budzie rabić dla inšych usio, što moža.
I za dva dni suma achviaravańniaŭ padvoiłasia. Ale siamji jašče treba sabrać bolš za 4 tysiač jeŭra.
Dapamahčy možna pa spasyłcy.
Čytajcie taksama:
Vidavočca raskazaŭ, jak adbyvałasia pachavańnie zabitaha ajcišnika Zielcara
