Virtuoznaja skrypačka raspaviała, čym joj padabajecca bajan, ci vykanaje kali‑niebudź «Pałaniez» Ahinskaha i čamu varta ŭdzielničać u «Jeŭrabačańni».
«Syhrać duetam z prezidentam było b kruta!»
Čaho čakać ad vašaha kancertu ŭ Minsku ŭ niadzielu?
Vanesa-Mej: Ja vielmi radaja, što znoŭ sustrenusia sa svaimi fanatami. Ja budu vystupać sa svajoj hrupaj, a taksama ź miascovym arkiestram. My budziem hrać sinhły i pieśni z roznych albomaŭ i časoŭ — z «The Violin Player»(1995), «Storm»(1997), «Subject to Change»(2001), a taksama z «Choreography»(2004), majho apošniaha albomu. Nu i, jak zvyčajna, ja b chacieła, kab hledačy trapili ŭ sapraŭdnuju pryhodu. Tamu, niezaležna ad taho, što ja pakazvaju i ŭ jakim dziesiacihodździ heta adbyvajecca, moj deviz — vyklikać u publiki roznyja emocyi, urazić jaje hulnioj śvietłavych cieniaŭ, a taksama roznymi stylami — pop, rok, džaz, dens.
U Vas užo byŭ kancert u Minsku ŭ 2002 hodzie. Ci zastałosia što‑niebudź u pamiaci ź minułaha vizitu?
Vanesa-Mej: Viadoma. Praŭda, heta byŭ vielmi karotki vizit, jak zvyčajna. Ale ludzi byli vielmi miłyja i pryjemnyja, jany raspaviadali mnie historyju krainy. Ale, ščyra kažučy, mnie treba aśviažyć svaje ŭspaminy, tamu ja vielmi čakaju nastupnaha vizitu i achvotna znoŭ pasłuchaju raspoviedy pra Minsk i pra Biełaruś, jak tam žyviecca. Da taho ž ja vielmi lublu hrać užyvuju.
A niejkija histaryčnyja miescy płanujecie naviedać?
Vanesa-Mej: Ja pryjazdžaju tolki ŭ subotu, napiaredadni kancertu, i źjazdžaju ŭ paniadziełak paśla šoŭ, ale spadziajusia, što ŭ paniadziełak ranicaj u mianie budzie čas razhledziecca navokał.
Biełaruski prezident Alaksandr Łukašenka hraje na bajanie. A Vy b zhadzilisia syhrać ź im duetam?
Vanesa-Mej: Tak, viadoma, heta było b vielmi viesieła. Maja mama hrała na akardeonie i mnie zaŭsiody padabałasia na heta hladzieć. Tamu kali b vaš prezident pahadziŭsia, ja b z zadavalnieńniem niešta ź im syhrała. Heta vielmi kruta.
A ŭ Biełarusi ŭ Vas jość znajomyja, jakich vy asabista zaprosicie na svoj kancert?
Vanesa-Mej: Mahčyma, ja paznajomlusia z kimści ŭ subotu i tady ja dam im kvitki na majo šoŭ. Ale pakul što ja asabista nikoha nie viedaju ŭ Biełarusi.
A niejkich biełaruskich kampazitaraŭ viedajecie? Naprykład, Ahinskaha ci Maniušku?
Vanesa-Mej: Ščyra kažučy, ja nie znajomaja z tvorčaściu biełaruskich kampazitaraŭ. Moža ŭ subotu ci ŭ paniadziełak, kali ŭ mianie budzie volny čas, mnie daduć dyski, zapisy ci partytury ich tvoraŭ — i tady, mahčyma, na nastupnym kancercie ja syhraju niejkija łakalnyja kampazicyi.
«Ja vybrała skrypku, kab ni z kim nie dzialicca instrumientam!»
U dziacinstvie Vy hrali na fartepijana i skrypcy. Čamu ŭsio ž taki vybrali skrypku?
Vanesa-Mej: Ja pačynała z fartepijana, heta praŭda. Darečy, jašče adnym abaviazkovym instrumientam była błok‑flejta. Ale dla mianie skrypka była takaja pryhožaja, a da taho ž jana była maja ŭłasnaja. Fartepijana nie padabałasia, tamu što ŭ dziacinstvie ja nie chacieła dzialić instrumient z kimści inšym. Skrypka była maja, ja chavała jaje ŭ svoj kiejs i mahła navat spać ź joj — i nichto b da jaje nie dakranuŭsia. Tamu takaja voś ehaistyčnaja pryčyna i paspryjała tamu, što ja vybrała skrypku, jašče navat nie razumiejučy jaje patencyjału. Ja taksama zaŭsiody chacieła hrać na hitary, a skrypka da jaje padobnaja, asabliva elektryčnaja. Ciapier, kali ja ŭžo starejšaja, ja škaduju, što zakinuła fartepijana, tamu što heta cudoŭny instrumient. Dla tych, chto piša pieśni, heta vielmi dobraja padstava.
A Vy kalekcyjanujecie skrypki?
Vanesa-Mej: Nasamreč nie. U mianie tolki adna kłasičnaja akustyčnaja skrypka. I heta vielmi niebiaśpiečna, tamu što ŭžo niekalki razoŭ jaje krali, jana raźbivałasia, padała ŭ mianie. Mnohija ličać, što lepš mieć adnu vielmi dobruju skrypku dla śpiecyjalnych akaličnaściaŭ i adnu zvyčajnuju. Ale dla mianie kožnaje šoŭ vielmi važnaje, i ja chaču hrać jaho na majoj pieršaj skrypcy, adnak u toj ža čas elektryčnych skrypak u mianie niekalki, jany, jak kažuć, zamianialnyja.
A Vam chaciełasia b hrać na skrypcy ŭ rok‑hurcie?
Vanesa-Mej: Tak, viadoma. Na maich kancertach za mnoj stajać rok‑muzyki — hitaryst, basist, barabanščyk, jość sintezatar i maleńki arkiestr. Da taho ž mnie mnie vielmi paščaściła mieć taki dośvied, jak honka «24 hadziny Le‑Man», kudy mianie zaprasiła kamanda Audi. Mnie spadabałasia i honka, i mašyny, ale tam taksama było šmat muzykaŭ — barabanščyk z hurta Pink Floyd, z hurta The feeling. My šmat razmaŭlali pra muzyku. Mahčyma, kaliści ja zrablu niešta novaje z rok‑hurtom. Zaraz, viadoma, u mianie jość svoj repiertuar i svaje muzyki, ale pasprabavać niešta novaje było b vielmi cikava.
Što lepš: kancertnaja dziejnaść ci praca ŭ studyi?
Vanesa-Mej: Kali ja była maładziejšaja, ja addavała pieravahu pracy ŭ studyi, tamu što tady ŭ ciabie jość kolki zaŭhodna času, kab udaskanalvać svajo majsterstva, i ja była hetym zachoplenaja. Ciapier ja dumaju, što treba atrymlivać asałodu ad kožnaha momantu. Tamu zaraz mnie padabajecca vychodzić na scenu i mieć tolki adzin šaniec niešta syhrać. Tamu zaraz ja addaju pieravahu vystupam užyvuju.
«Ja nie ŭmieju hatavać, ale futboł hladžu z zadavalnieńniem»
A jak Vy bavicie svoj volny čas? Čym zachaplajeciesia?
Vanesa-Mej: U mianie ciapier bolš volnaha času, i heta dobra. Kali ja była padletkam, to ŭvieś čas treba było pracavać, pracavać i pracavać. A ciapier ja žyvu ŭ Šviejcaryi, na harnałyžnym kurorcie. Mnie padabajucca łyžy. Ja pačała na ich katacca, kali mnie było 4 hady, to bok tady, kali pačała hrać na skrypcy. Heta taksama častka majho žyćcia. Jašče ŭ mianie dva sabaki. Tamu letam, kali na łyžach nie pakataješsia, ja hulaju ź imi pa harach — tam tak čysta! I mnie vielmi tam padabajecca: paśla šmat hadoŭ, praviedzienych u Łondanie, heta — dobraja pieramiena.
Hatuju ja nie vielmi dobra, u mianie niama adpaviednaha talentu i žadańnia. A knižki zaraz čytaju ŭ žanry fentezi. Ale moj hust vielmi raznastajny. Mnie padabajucca roznyja rečy. Ja lublu pahladzieć televizar, zaraz voś pačaŭsia čempijanat śvietu pa futbole, tamu nas čakajuć dva cikavyja tydni. Ja ŭžo hladzieła matčy Hiermanija — Aŭstralija, Anhlija — Amieryka, potym Francyja — Uruhvaj. Heta zabava, tamu ludziam pavinna być viesieła. Ale niekatoryja zanadta surjozna ŭsio ŭsprymajuć.
Letaś skrypač Alaksandr Rybak vyjhraŭ «Jeŭrabačańnie». A čamu Vy nie ŭdzielničajecie ŭ papularnych konkursach?
Vanesa-Mej: Ja dumaju, što konkursy — heta dobra dla pačatkoŭcaŭ, kali ciabie jašče nie adkryli. Ale zaraz, na tym etapie karjery, na jakim ja znachodžusia, było b dziŭna ŭdzielničać u takich konkursach. A tak uvohule mnie zdajecca, što ŭsie konkursy i realici‑šoŭ — heta dobra. Šmat chto ich krytykuje, ale ja — nie. Kali va ŭmovach takoha cisku ich udzielniki dasiahajuć nastupnych i nastupnych uzroŭniaŭ, heta značyć što jany hatovyja dla sapraŭdnaj karjery. A heta vielmi dobra; praŭda, dla mianie ŭžo pozna. Mabyć, hadoŭ 15 tamu, kali ja pačynała, było b varta.
Vam prychodziłasia ciažka pracavać i šmat hrać, kab dabicca pośpiechu. A svaju dačku addali b u kłas skrypki?
Vanesa-Mej: Kali ŭ mianie budzie dačka, to ja b chacieła, kab jana zajmałasia tym, što joj spadabajecca. Ale kali ŭ jaje nie budzie adpaviednaha žadańnia ci talentu da muzyčnych instrumientaŭ, ja nie stanu prymušać. Ja była b taksama radaja, kab maje dzieci byli spartsmienami. Baćki nie pavinny płanavać budučyniu dziaciej, jany mohuć tolki padtrymlivać ich i dapamahać.
* * *
Šou Vanesy‑Mej adbudziecca 20 červienia ŭ minskim Pałacy sportu.
Darečy, stała viadoma, što ŭ prychilnikaŭ skrypački źjaviłasia mahčymaść atrymać jaje aŭtohraf, nie praryvajučysia praz achovu Pałaca sporta i asabistych siekjuryci. Dzia hetaha treba nabyć adzin z 50 «ščaślivych» biletaŭ koštam u 250 tysiač rubloŭ u ofisie arhanizatara. I, viadoma ž, pryjści 20 červienia na šou!
