Na feście «Bardaŭskaja vosień» u Bielsku-Padlaskim uradženiec Vialejki Źmicier Kazłoŭski trapiŭ na vočy da pradusera Ihara Znyka. Ciapier 20-hadovy bard rychtujecca da napružanaj pracy.
— Źmicier, jakija ŭražańni ad festu?
— Festyval nasamreč akazaŭsia nievialičkim. U Biełarusi ładziacca bolš maštabnyja festy. Ale mierapryjemstva klasnaje tym, što jano aryjentavana na biełaruskamoŭnuju śpieŭnuju kulturu, pryčym maładuju. Tolki adzin udzielnik, Uładzimier Canunin ź Vialejki, pradstaŭlaŭ starejšaje pakaleńnie.
— Čamu sioleta na «Vosieni» nia byŭ abvieščany hałoŭny laŭreat festu?
— Heta pytańnie da žury. Moža, sapraŭdy heta śviedčyć pra nižejšy ŭzrovień u paraŭnańni ź minułym hodam.
— Tabie była zroblena prapanova ab supracoŭnictvie z boku pradusera Ihara Znyka.
— U najbližejšy čas miarkujecca zrabić zapis. Jašče nia viedaju, nakolki možna havaryć pra albom, ale heta budzie pracoŭny zapis. Taksama havorka idzie pra toje, kab uzimku pakancertavać u Polščy.
— Pra što tvaje pieśni?
— Pieśni dzielacca na dźvie častki. Pieršyja — pra sytuacyju ŭ Biełarusi, ab svabodzie, volnym žyćci. Inšyja pieśni — rozdum nad svaim isnavańniem, nad sensam žyćcia.
— Chto z bardaŭ paŭpłyvaŭ na tvaju tvorčaść?
— Najbolšy ŭpłyŭ Andrusia Mielnikava — najbolš jahonych śpievaŭ čuŭ užyvuju i časta sustrakaŭsia ź im. Taksama ja siabie časam usprymaju paśladoŭnikam Sieržuka Sokałava-Vojuša.
