Nie čytaju teksty Paŭła Jakuboviča. Razam z Paŭłam Izotavičam ja pracavaŭ u «Krynicy» — «Rodnikie». Nazvać jaho žurnalistam nie mahu. Kali paŭtarać słovy Antona Łuckieviča, dyk mahu skazać, što «nie možna čakać ad reparciora, kab staŭ žurnalistam pa zakazu».
Nie čytaŭ ja i sačynieńnie Jakuboviča ŭ «Saŭbiełcy» z nahody padziejaŭ 19 śniežnia. Mienavita sačynieńnie, mienavita z nahody, bo z raniejšaha dośviedu viedaju, što Pavieł Jakubovič umieje sačyniać «z nahody» («po słučaju»).
I voś čytaju ŭ apošnim numary «Narodnaj Voli» natatki Viktara Dašuka, i ŭ samym postscriptumje spatykajusia na takoje: Jakubovič u tym svaim sačynieńni śćviardžaje, što «V. Nieklajev v prošłom — faktičieski ałkoholik».
Viktar Dašuk, jak były sabutelnik Uładzimira Niaklajeva i Paŭła Jakuboviča, śviedčyć: Jakubovič «pił nie mieńšie, čiem Nieklajev, a často — i namnoho bolšie!».
Śviedču i ja: ciapierašni «sienatar» i hałoŭred byŭ majstar «pryniać na hrudzi». (Miž inšym, ja staraŭsia paźbiahać vypivak ź Jakubovičam: mnie nie padabaŭsia jaho pošły humar.)
Ale ja pra inšaje.
Ałkahalizm — dyjahnaz. Chvaroba. I strašnaja, navat brydkaja chvaroba. Asabliva dla rodnych i blizkich ałkaholika, jahonych siabroŭ.
Nie budu raśpinacca, kab davieści,
što Uładzimir Niaklajeŭ ałkaholikam nikoli nie byŭ.
Jahonyja publičnaja dziejnaść, tvorčaść i tvory — najlepšy dokaz hetaha. Zatoje ja śćviardžaju, što Jakubovič uźvioŭ paklop na čałavieka. I Uładzimir Niaklajeŭ pry žadańni moža ŭčynić pazoŭ paklopniku. Ale ja čamuści ŭpeŭnieny, što paet nie budzie peckacca, pišučy pazovy dy zajavy. A Jakubovič ŭpeckaŭsia čarhovy raz.
